Ruimtereizigers over heel het universum keken reikhalzend uit naar vorige week. Pop- en elektronicavisionair Arca loste namelijk maar liefst vier nieuwe albums. Een plaat van de experimental diva voelt altijd al een beetje alsof je een nieuwe planeet bezoekt. Deze keer kregen we echter in één keer een heel universum voorgeschoteld. Om de reiziger niet verloren te laten lopen in al deze nieuwe werelden, stelde Indiestyle een reisgids samen om het unieke karakter van elke onontdekte plaats te kaderen. Al stellen we vooral voor om zélf op uitstap te trekken, al dan niet met onze handleiding.

Kick ii

Als eerste uitstap gaan we een avondje clubben op ‘Kick ii’. De bevolking van deze planeet is de zwoelste van het sterrenstelsel. Nergens anders horen we zoveel (expliciete) reggaeton-invloeden. Toch houden de inwoners er ook een soort kilte op na. Hierdoor worden nummers als ‘Prada’ of ‘Luna llena’ gekenmerkt door een heel bizarre strijd tussen vuur en ijs. De ritmes maken het onmogelijk om stil te blijven zitten. Alhoewel de bezwerende vocals het geheel een erg buitenaards gevoel geven.

Halverwege de avond, wanneer ‘Lethargy’ door de boxen schalt, worden de ritmes echter teruggeschroefd. Weg zijn de opzwepende dembowritmes. We lijken enkel nog narcotisch  te kunnen mee knikken op de bizarre soundscapes. Toch zijn de bedwelmende bassen van pakweg ‘Femme’ of de kristallen melodieën van ‘Confianza’ op hun eigen manier weer uitermate geschikt om de volledige zaal te vullen. Op haar eigen manier is ook deze muziek vervuld van een soort afstandelijke warmte, ditmaal geen zweterige dansvloerhitte maar een haardvuur dat knettert bij het absolute nulpunt.

Toch schuwt ‘Kick ii’ de grote emoties niet. Dit wordt bijvoorbeeld duidelijk met tranentrekker ‘Born yesterday’. Alle emoties die de hele avond ingehouden werden, komen hier plots in een krachtige drie minuten naar buiten. Het nummer had het potentieel té theatraal en pathetisch over te komen, maar in deze context zorgt het voor een krachtige catharsis die het geheel op een krachtige noot afsluit.

Kick iii

Vervolgens houden we halt op ‘Kick iii’, het meest onvoorspelbare en onherbergzame landschap uit het ‘Kick’-universum. Bij aankomst weerklinken meteen de veelzeggende woord “Oh shit, Arrrrrrca”, woorden die jij na de excursie ongetwijfeld zal nazeggen.

‘Kick iii’ is een ruige bergplaneet waar de opgefokte beats als rotsblokken naar beneden tuimelen dankzij tracks als ‘Morbo’ en ‘Electra rex’. Bovendien weerklinken bevreemdende synths die zich doorheen de spelonken van het rotsige gebied manoeuvreren. Over de spaarzame valleien klinken vreemde doch bezwerende kreten als “Incendioooooooooo”. Als je niet oppast komen overweldigende geluidsmuren zoals op ‘Fiera’ je in de vorm van een zandstorm van de grond tillen om je meters verder verdwaasd los te laten.

Een dagje stappen op ‘Kick iii’ is een gevaarlijke wandeling. Toch raden we aan om zonder hulpmiddelen of helm op pad te gaan, en je zonder bescherming te laten verrassen door de spannendste planeet van het universum. Soms kan het geen kwaad om je te laten meesleuren door een lawine á la ‘Señorita’, maar gewoon te genieten van de overweldigende ervaring.

Kick iiii

Op onze volgende tussenstop is er namelijk meer dan genoeg tijd om te kalmeren. ‘Kick iiii’ is een Neptunus-achtige planeet die uitsluitend uit water bestaat, en wij gaan een duikje nemen. Het particuliere maanlicht zorgt ervoor dat de oceaan altijd zo paars als een amethist kleurt. Het omringd worden door het purperen water geeft een bizar gevoel van geborgenheid. Gezien de ongebruikelijke omstandigheden is het een onwennig gevoel, maar wie zich ontspant en gewoon meedeint op de golven vindt innerlijke rust.

De zee is groots en ietwat intimiderend, maar niet leeg. In de verte weerklinkt het huilen van onontdekte walvissoorten, getuige het klagende ‘Xenomorphgirl’. Tijdens het dobberen kom je bescheiden maar prachtige koraalriffen genaamd ‘Boquifloja’ of ‘Hija’ tegen. De bodem ligt bedekt met bizarre artefacten uit een andere wereld die even mooi als verwarrend zijn. Af en toe wordt de rust verstoord door een tsunami, zoals met de witch house-achtige synths van ‘Queer’ of ‘Lost woman found’, maar onder water blijft de schade beperkt en is de reiziger afgeschermd van de verwoesting die zich aan het oppervlak afspeelt.

‘Alien inside’ klinkt alsof je in deze warme leegte effectief een nieuwe versie van jezelf ontdekt terwijl het onder water aan het stortregenen is. Je muteert tot een nieuwe levensvorm, maar het is geen angstaanjagende vernieuwing. Je wordt overrompeld door acceptatie van wat er altijd in jezelf verscholen zat en nu eindelijk naar buiten mag komen. in het water kun je je gewichtloze zelf zijn.

Kick iiiii

Onze expeditie wordt niet afgesloten op een vijfde planeet. ‘Kick iiiii’ is de absolute leegte tussen alle vorige haltes, waar we nu in de ether blijven zweven. De spaarzame bliepjes of pianotoetsen van ‘Pu’ en ‘Chiquito’ klinken als morsecode die contact met je proberen te leggen, maar je bent te druk bezig met alle emoties en transformaties van de afgelopen reis te verwerken om echt te luisteren. Volledig in jezelf gekeerd drijf je maar wat rond in het grote niets.

Vrij van de chaos van het materiële doet de buitenwereld er ook niet meer toe. De rust en leegte zijn hier nog absoluter dan op ‘Kick iiii’. Je ontpopt tot je puurste zelf, een wezen dat nog weinig menselijke kenmerken vertoont maar als een gasvormige entiteit tussen de sterren zweeft.

En toch gaat je menselijke kern niet verloren. Bevrijd van je vleselijke grenzen borrelen je emoties in hun kleinste, eerlijkste vorm naar boven. Na het verrassend klassiek aandoende minimalisme van het eerste anderhalf uur komt in de vorm van ‘Fireprayer’ een nietszontziende tranentrekker uit de leegte opgedoemd. Het ontroerende ‘Crown’ vormt vervolgens een meer dan toepasselijke kroon op het meer dan twee uur durende totaalwerk.

Slotgedachte

Sommige reizigers lieten al weten dat ze de reis mooi, maar te lang vonden, en de vorige expedities die Arca organiseerde beter apprecieerden vanwege de grotere variatie. Wij kunnen die kritiek zeker begrijp, maar naar onze mening schuilt de schoonheid van de ‘Kick’-cyclus net in die overdaad. Elke moeilijk te beschrijven emotie wordt hier langdurig aangehouden, waardoor je er wel in moét opgaan om alles in detail te beleven. Bovendien zorgt de opdeling ervoor dat je, naargelang je gemoedstoestand, ook een enkele bestemming kan uitkiezen zonder per se de hele zwerftocht te ondernemen. Wat ons betreft staat het buiten kijf dat de artieste hier een monumentale prestatie heeft neergezet, een langzame maar overweldigende tocht, van experimentele bangers naar ontroerend minimalisme, die ons de hele reis lang bij ons nekvel grijpt.