Nooit oogde de toekomst zo rooskleurig voor Mister E. Dat is wat we opmaken uit de albumhoes van diens nieuwste plaat “Tomorrow Morning”, na het fantastische “Hombre Lobo” en het mistroostige “End Times” alweer het derde album in anderhalf jaar tijd voor Eels. Waar “Hombre Lobo” vooral de boeken in ging als een uiting van onvervuld verlangen werd “End Times” vooral gezien als afscheidsplaat. Zo’n vaart liep het gelukkig niet want op “Tomorrow Morning” kiest Mark O. Everett resoluut voor liefde en het mooie leven. Dat is maar goed ook, want na “End Times” begonnen we ons oprecht zorgen te maken over de wat manische kuren van Mister E.
Als er één moraal is aan het ganse verhaal, is het wel dat er uit iedere kiem een heuse boom groeit. Het lijkt wel of Eels kon putten uit een vernieuwde levenslust. Dat kun je goed horen in nummers als “Oh So Lovely” en “Looking Up” die barsten van de levensvreugde. Cimbalen, een klappend leger en zowaar zelfs gospel, de vele pretentieloze uitbarstingen maken van “Tomorrow Morning” een ontwapenend hoorspektakel. Maar ook liefde speelt op “Tomorrow Morning” een centrale rol. In “Spectacular Girl” zingt Eels voor het eerst over een ongecompliceerde verliefdheid. Voor iets gelijkaardigs moeten we al een tijdje terug gaan in diens oeuvre. Ook “That’s Not Her Way” en “This Is Where It Gets Good” zijn twee bloedmooie songs die zweven op roze liefdeswolken. Ddat de man daardoor niet aan zelfvertrouwen inboette horen we dan weer in het fantastische “The Man”. “The old homeless guy who smells like pee, stops talking nonsense and says ‘Morning E.’”, als het op goede lyrics aankomt, spant Eels nog steeds de kroon. Blijven over: sobere maar o zo mooie songs als “I Like The Way This Is Going”, “What I Have To Offer”, “Baby Loves Me” en “I’m a Hummingbird”, stuk voor stuk mistroostige maar enorm hoopvolle en eigenlijk typische Eels-songs.
“Tomorrow Morning” klinkt al van bij de eerste luisterbeurten als een verademing. Een positieve Eels-plaat deed nooit eerder zoveel deugd. Het is daarenboven een stevig antwoord op criticasters die beweren dat de beste Eels-platen die zijn waarbij Mister E. het scheermes letterlijk op zijn polsen houdt. Ook al weten we dat het voor een opvolger nu wel een tijdje zal duren, toch hebben we een onvervuld verlangen naar een volgende. In ieder geval heeft Eels ons met drie platen in anderhalf jaar alvast genoeg gegeven om er weer de komende vijf à zes jaar op te teren. “Tomorrow Morning” gaat wat ons betreft feilloos de eindejaarslijstjes in.
Eels live zien kan op 6 september 2010 in de Oosterpoort te Groningen. Voor beschikbaarheid van tickets en verdere info verwijzen we je graag naar de website van de zaal.