Na geslaagde herwerkingen van Radioheads ‘Amnesiac’ en Jóhann Jóhannsson vond het Brusselse Echo Collective de tijd rijp om voor het eerst met eigen stem het gesprek te voeren. Op ‘The see within’ valt nog een andere eerste keer te bespeuren, in de vorm van de magnetic resonator piano (MRP), een uniek instrument gebouwd door Andrew MacPherson, dat de aanslepende noten van snaren naar piano brengt door middel van magneten. Net zoals de MRP een samensmelting van oud en nieuw bewerkstelligt, weeft ‘The see within’ overtuigend een ragfijn verhaal van wat moderne klassieke muziek is en kan zijn.

Echo Collective geeft een zorgvuldige voordracht van zijn kunnen en bewijst zo dat ze even begenadigd vertellers zijn als vertalers. ‘The see within’ blinkt uit in zowel compositie als expressie. De langspeler duikt diep in de mogelijkheden van moderne klassieke muziek en komt pas gracieus naar adem happen na een meervoud aan parels mee te grissen.

Van fijnzinnige opener ‘Inflection point’ tot het beklijvende ‘The witching hour’, elk nummer belichaamt z’n eigen compositie, gekleurd door emotie en verbeeldingskracht. Zo is het geen toeval dat je de regendruppels zachtjes voor je ogen ziet vallen in ‘From last night’s rain’, waarvan de eerste noten even zoet zijn als thuiskomen. Even meeslepend is het voorzichtige ‘Unknown gates’, dat subtiel aandacht geeft aan één van de sterktes van dit Echo Collective: levendige weelderigheid en doordringende tederheid naadloos vermengen.

Vastberadenheid om te ontdekken is een andere smaakmaker van Echo Collectives eerste eigen werk. Oprichters Margaret Hermant en Neil Leiter beslisten om van het klassieke orkest over te stappen op een kamerorkest om zo meer persoonlijke inbreng en creatieve mogelijkheden te verkrijgen. Die keuze klinkt glashelder door in het experimentele ‘Glitch’, passend voorafgegaan door het meest klassiek opgebouwde nummer, ‘The witching hour’. Of hoe betreden paden en de verkennende voetafdrukken in het gras ernaast een vanzelfsprekend gevolg kunnen zijn.

Genegenheid voor experiment doet doorheen ‘The see within’ evenwel niks af aan de affectie voor wat al was. Echo Collective boetseert zijn klassieke vorming in een springplank richting toekomst, met zijn visie als fundament. Integriteit is een manier van werken voor het collectief, waarbij er gekozen wordt om elke noot zelf te spelen zonder verwerking of een andere post-productie dan reverb. Die zorg voor en zoektocht naar een natuurlijk geluid vertaalt zich moeiteloos naar een hoorbare hartstocht voor het vak, zoals in het heerlijk uitgesponnen ‘Respire’. Eveneens duwt die aandacht Echo Collective verder het experiment in, met het gebruik van de MRP tot resultaat.

Hoewel de drijfkracht van Echo Collective bestaat uit een akkoord tussen oud en nieuw, sluit de groep op zijn eerste eigen werk terecht geen compromissen. De aanwezige tegenstellingen zorgen voor dynamiek, geen polemiek. ‘The see within’ wisselt gepast momenten van spanning af met verademing en vloeit zo quasi ononderbroken als een geslaagde maar delicate evenwichtsoefening tussen verderzetting en vernieuwing, grootsheid en intimiteit, melancholie en levenslust.