Moederziel alleen struin je op je paard door de Noord-Amerikaanse woestijnen. Heel het landschap baadt in een kastanjebruine gloed met een licht oranje toets en enkel de cactussen geven het tafereel wat gezonde kleur. De ondergaande zon brandt fel op je huid en het enige dat je in dit desolate landschap ziet zijn drie enorme rotsachtige bergen in de verte. Het is een majestueus tafereel, alleen: hoe langer je door de eindeloze vlakte rijdt, hoe meer je hetzelfde ziet. De verveling begint toe te slaan en je hoopt zo snel mogelijk een dorpje aan te treffen, maar je bent voor eeuwig gedoemd om eenzaam door de stoffige leegte te dwalen. Dat is ongeveer hoe deze nieuwe Earth aanvoelt.

Openingstrack ‘Datura’s crimson veils’ is een goed voorbeeld van hoe het hele album in zijn werk gaat. Het nummer is gebouwd rond meditatieve gitaarriffs die dankzij hun fuzzy toon wel eventjes boeien, maar de sound is niet sterk genoeg om het gebrek aan variatie in de compositie te dragen zoals op de vroegere albums van Earth wel nog het geval was. Hoewel de groep altijd veel meer heeft ingespeeld op sfeerschepping dan op songwriting, klinkt ‘Full upon her burning lips’ in plaats van bedwelmend vooral suf. Door zijn lengte is ‘Datura’s crimson veils’ weliswaar een van de grootste boosdoeners, maar er is tussen alle nummers zo weinig afwisseling dat het even makkelijk is om een onderscheid te maken tussen de verschillende songs als tussen de zandkorrels in de woestijn die de muziek oproept.

Begrijp ons niet verkeerd, het is niet dat we niet van drone en aanverwante genres houden. Sunn O))) wist zichzelf eerder dit jaar nog te vernieuwen zonder de kern van zijn muziek te verwaarlozen. Ook Earth heeft in het verleden al vele malen bewezen dat de band dat kan. ‘Earth 2’ was een titanisch dronealbum dat ongetwijfeld al meerdere speakers naar de vaantjes heeft geholpen, het ‘Angels of darkness, demons of light’-tweeluik wist dankzij de geslaagde toevoeging van cello’s het typische Earth-geluid een warme toets te geven, en op ‘The bees made honey in de lion’s skull’ lukte het Dylan Carlson wél om de Ennio Morricone-achtige gitaartapijten een volledig album vol te houden. Zelfs de controversiële probeersels met vocals op vorige plaat ‘Primitive and deadly’ toonden tenminste nog durf, iets wat we van ‘Full upon her burning lips’ niet kunnen zeggen. Als je iemand die slechts een heel beperkte kennis heeft van hoe Earth klinkt, vraagt om sound van de band na te bootsen, dan zou het resultaat waarschijnlijk akelig goed op dit album lijken.

Het grote probleem is dat Earth niet op zoek gaat naar nieuwe manieren om zijn unieke stijl boeiend te houden, maar net alles stript tot enkel de absolute essentie overblijft. Op die manier krijg je een album dat we al vele malen eerder en beter van de dronepioniers gehoord hebben. ‘Full upon her burning lips’ is een ideaal album om op de achtergrond op te leggen tijdens het lezen, maar wie actief probeert rond te dwalen in deze minimalistische geluidsschilderijen komt enkel een onherbergzame ledigheid tegen.