DyE aka Juan de Guillebon zijn nieuwe plaat ‘Cocktail Citron’ wordt net als zijn debuutalbum ‘TAKI183’ gekleurd door minimalistische elektronische beats, maar deze keer neemt hij je mee naar een wel erg buitenaardse omgeving. De toch wel opvallende cover van deze elpee sluit naadloos aan bij de inhoud, kijk en luister er lang genoeg naar en je zult meegezogen worden naar een universum waar animatie en onrust zegevieren.
‘Before today’ zet direct de toon van het gehele album, vol eenvoudig speelse deuntjes gecombineerd tot een spacy geheel. Het titelnummer ‘Cocktail Citron’ neemt je verder mee op deze buitenaardse trip. Door de combinatie van een strak aanhoudende lijn van simplistische melodieën en Franse vocals wordt het reële steeds onwezenlijker en ben je haast verplicht mee te marcheren op tonen die regelrecht lijken te komen uit je favoriete videogame.
In tegenstelling tot de meeste nummers van de plaat heeft ‘Princess’ een slomer begin. Het minder aandachtstrekkende karakter maakt het juist sterker waardoor het meteen gekroond kan worden tot één van de betere liedjes van de plaat. Dit doet het ook meteen in een schril contrast staan met ‘She is bad’, waarvoor DyE een samenwerking aanging met Egyptian Lover. De vervormde stemmen in combinatie met de afdwalende gedachten naar het hitje ‘Big Bad Wolf’ doen het onderbrengen in de categorie minst geliefde nummer van het album.
‘Bang 666’ begint met een deun waar je de befaamde robotdans duchtig op kan uitvoeren. Liefhebbers van chaos en overdaad zullen hier niet op hun honger blijven zitten want het hele lied is dooraderd met een ophitsende weelde en een arsenaal aan geluiden. Dit is zo’n song die je hoort te beluisteren als je absoluut wakker dient te blijven want elk spatje vredigheid weet Dye hier te vernielen.
Bij een eerste kennismaking met de plaat springt ‘Gamma Virginids’ er meteen uit, niet omwille van zijn verassende sound, want dat heeft het niet echt, maar door de betekenis van Gamma Virginids. Hier wordt Wikipedia instant dé beste vriend die weet te vertellen dat we te maken hebben met “een langzaam bewegende, kleine meteorenregen.” Het spacy gevoel waardoor je overmeesterd wordt zal wel iets met die meteorenregen te doen hebben, al valt hij zeker niet langzaam te noemen. Net als je denkt de band met al het aardse volledig verbroken te hebben komt ‘Steel life’. De warme vocals van Angie David in combinatie met dreunende beats en kinderlijke melodieën grijpen je hier goed vast en zetten je met beide benen terug op de grond.
Om het geheel af te ronden komt DyE aanzetten met ‘Rue du Mont Thabor’. De eerste gedachte die opkomt bij het horen van dit nummer is waarom de rest van de plaat niet meer in het teken van deze sound staat. Het is verslavend, het is bedaard doch gelaagd, maar bovenal sleurt het je écht mee naar een ander universum. ‘Rue de Mont Thabor’ weet enorm te bekoren, de rest van de plaat heel wat minder.
Verdeeld door N.E.W.S.
