Na drie eerdere zinnenprikkelende platen vol met eigenzinnige en atypische elementen, een ogenschijnlijke complexiteit die niet aan eenieder besteed is en een enorm hoog pop gehalte, is Dutch Uncles’ vierde ejaculatie ontsproten. Tijd om te onderzoeken of de Britten nog even innovatief zijn, of dit maal met losse flodders schieten.
Zwoel glibberige eighties, vol synthsamples en verleidelijke strijkertjes sijpelen uit de speakers. De voorzichtige en bijna breekbare vibrato van zanger Duncan Wallis wordt zeer toepasselijk met veel valse lucht uitgestoten als de laatste snik van een genotzuchtige kreun. Opener ‘Babymaking’ zet direct de toon voor de rest van de langspeler, waarin coïtus de symbolische draad lijkt te vormen. Opvolger ‘Drips’, vol met de minder populaire exemplaren van een blazerssectie, luistert weg als de jaren tachtig update van Prokofjevs ‘Peter en de wolf’, maar geenszins zo onschuldig. Dit luistersprookje vertelt het verhaal van een volwassen Peter en zijn lustelijke verlangens: de verscheuring van de warm resonerende pulsen vanuit het kruis en de angst voor veroordeling van zulke perversiteiten. We’ve all been there.
‘Given thing’ voelt weer groots en bombastisch aan, inclusief ‘American beauty’-achtige xylofoon-loopjes. Het is dat moment waarop de kleine dood zo dringend aanklopt en het gezamenlijke ritueel wordt onderbroken om dat speciale moment van extase uit te stellen. Je even helemaal op je partner richten en diens antenne of ontvanger van het limbisch systeem toefluisteren. ‘Accelerate’ voert zoals de naam al zegt het tempo weer wat op, al is geen enkele van de afsluiters de werkelijk climax.
‘O shudder’ als geheel is dat plagende drupje voorvocht wat per abuis aan je onderbuik blijft kleven, zo overduidelijk simpel en tegelijk complex, zo fout dat het weer vreselijk goed is. Het is dat straaltje koude inspanningszweet dat via de onderrug zich in het holletje boven je achterste wangen nestelt. Het is het fijne spinrag van speeksel tussen twee kleddernatte ongeduldig stoeiende tongen. Het is een ondeugende herinnering aan al het foute van bijna dertig jaar terug, aan hoog geföhnd haar, excessieve schoudervullingen, synthesizers en bliepjes. Het is een beetje vies en plakkerig als een natte droom, maar zo prikkelend opwindend dat het vraagt om opnieuw gedraaid te worden.
Album verdeeld door V2
