Het gaat hard voor Dua Lipa. Model in haar tienerjaren, eerste single uitgebracht vijf jaar geleden en ondertussen al in het bovenste echelon van popsterren verzeild geraakt. Het popcircuit keek reikhalzend uit naar ‘Future nostalgia’, en dat moge terecht heten. Dit album toont dat Dua Lipa meer is dan een slim marketingschema. Het is een popplaat zoals we er spijtig genoeg te weinig horen: zo ongemakkelijk toegankelijk dat onze hipsteroren schaamrood kleuren maar vooral zo waarachtig glamoureus dat zelfs een kluizenaar ervan de lockdown zou willen ontvluchten om in z’n dansschoenen een volle club op te zoeken.

Nog meer goed nieuws, zeker in deze quarantainetijden: ‘Future nostalgia’ lijkt inderdaad gemaakt voor de dansvloer maar komt evengoed tot z’n recht in de hoofdtelefoon. De productie is rijk en schittert. De subtiele chord switch op het einde van de opener en de uitgebreide percussie op ‘Don’t start now’ zijn twee van de vele details die verschillende luisterbeurten in tijden van social distancing rechtvaardigen. De jazzsample in ‘Love again’ werkt verslavend en de funkpop in ‘Break my heart’ is verrukkelijk. ‘Boys will be boys’ is feitelijk het enige slechte nummer. De melodramatische ballad is te veel Imagine Dragons en te weinig authentieke emotie.

Beluister ‘Future nostalgia’ niet met de verwachting Lipa pop te horen overstijgen. De Britse probeert niet om de vinger op de wonde te leggen van een hele generatie jongeren zoals Billie Eilish, noch slaagt ze erin de toekomst van de popmuziek te schetsen, wat Charli XCX op haar laatste langspeler wél deed. Ondanks de verscheidene knipogen naar de jaren zeventig en tachtig (met name de vlagen synthpop en disco die eerder regel dan uitzondering vormen plus de retro cover) ervaren we echter wel een artistieke insteek die overtuigend matcht met de intelligente pop van Lipa. Zo geeft het de plaat een duidelijke en eigen identiteit mee.

Na Dua Lipa’s debuut uit 2018 twijfelden we nog: de Britse had weliswaar een unieke, diepe stem en enkele sterke songs, maar alles samen genomen was haar stijl toen te generiek en vielen te veel nummers te slap uit. Na ‘Future nostalgia’ horen we echter bij de believers. De vele dertien-in-een-dozijn-liefdesteksten nemen we er met plezier bij. Al zullen we er niet treurig om zijn wanneer ze die binnen drie jaar compleet overboord gooit en met een waarlijk artistiek statement op de proppen komt.