Vier jaar na hun debuut ‘Inanna‘ is de Oost/West-Vlaamse alliantie Drums ‘n’ Guns terug. Een periode die gebruikt werd om het geweer van schouder te veranderen. Drums ‘n’ Guns ontstond uit de assen van stonerband Mogul en zocht op ‘Inanna’ naar een eigen geluid. Terwijl zandkorrels tussen tanden en snaren schuren, werd de plaat gevuld met een gevarieerd pallet potige rocknummers. Met ‘Hail hail’ bevestigen ze hun combattief karakter maar tappen ze wel uit een ander vaatje. 

Drums ‘n’ Guns zocht ditmaal zijn heil bij bands als Fontaines D.C., Viagra Boys, Shame, Ty Segall en andere (post)punk- en indie-adepten. Wat ons betreft een goeie zet, want ‘Hail hail’ klinkt meer consistent dan zijn voorganger. De zoektocht naar diepgang in plaats van variatie maakt ruimte voor een authentieke sound. De verscheidenheid mag dan wel een stuk gebleven zijn, ze speelt zich wel af binnen een iets meer afgebakend speelveld. 

Pleit nog in het voordeel van de heren: de evolutie qua songmateriaal. De noisepop van titeltrack ‘Hail hail’ zit melodieus goed in elkaar en doet met zijn krachtige baslijn en de licht manische parlando van Sam Dufoor denken aan hetgeen wat The K. ons anno 2020 voorschotelt. Ook ‘Nubian lions’ kan ons met zijn grauw karakter bekoren. Waar een nummer als ‘Vermin plant’ het moet hebben van de directe aanpak met een opgefokte sfeer en strijdvaardig karakter, is het hier de dreiging die het nummer net aantrekkelijk maakt. Het valt doorheen de plaat op dat ze het variëren in ritmes en structureren efficiënter weten in te zetten. Dit is dan weer regelmatig een zegen voor de schreeuw, de zang of de bezeten spraak van Sam Dufoor. 

Hebben ze met de upgrade aan songmateriaal al een unieke sound te pakken? Wat ons betreft niet, daarvoor is Drums ‘n’ Guns het genre nog teveel aan het aftasten. En worden we ook niet wild van al het materiaal dat ze voorschotelen. Wat dan weer wel hoopvol stemt is dat we in elk nummer intrigerende onderdelen ontwaren. Zo trekt de aanzet en het punky refrein van ‘What’s wrong with the fire’ ons telkens aan, waarna helaas een makke gitaarpartij een weinig inspirerend einde inluidt. 

Ondanks het af en toe opsteken van een borderlinesyndroom is vooral het groeipotentieel van Drums ‘n’ Guns duidelijk geworden op ‘Hail hail’. Slagen ze er in het kaf nog meer van het koren te scheiden en een meer eigen, opgefokt, grauwe identiteit aan te meten, dan ziet de toekomst er alvast goed uit.