Er zijn niet veel groepen die zo weinig stilzitten als Dropkick Murphys: sinds 1999 hebben ze zonder uitzondering elke twee jaar een nieuwe plaat afgeleverd. Hun mengeling van rauwe punk en typisch Ierse deuntjes is allang niet origineel meer, toch slagen ze er elke keer als geen ander in om hun ode aan de Ierse folk verdomd aanstekelijk te verpakken. Denk daarbij onder meer aan hun fantastische covers van ‘The Fields of Athenry’ en ‘The Wild Rover’. Hun nieuwste worp ‘Going Out In Style’ borduurt voort op die traditie. Het is lang niet de beste plaat van de jongens uit Boston, maar ze bevat toch wederom 13 stevige en catchy nummers, waarvan we niet twijfelen dat ze live het sein zullen geven voor een stomend feestje, volledig in lijn met de aloude Ierse traditie.
Op hun eerste platen (‘Do Or Die’ en ‘The Gang’s All Here’) had de staalharde punk nog het overwicht. Vanaf de eeuwwisseling stonden hun Ierse roots meer en meer in de schijnwerpers: voor ‘Sing Loud, Sing Proud’ uit 2001 werd samengewerkt met Iers icoon Shane McGowan, de immer straalbezopen, doch briljante frontman van The Pogues, en de doedelzak van Spicey McHaggis kreeg langzaam maar zeker een prominente rol toebedeeld. Een legendarisch figuur trouwens, die McHaggis: op de CD-cover van ‘Sing Loud, Sing Proud’ werden zijn capaciteiten omschreven als “bagpipes, excessive smoking and underage drinking”. Jammer genoeg verliet hij de groep in 2003, maar de Ierse touch is nooit meer uit hun muziek verdwenen. Vanzelfsprekend is de link met Flogging Molly, die andere vaandeldragers van de Ierse punkfolk die eind mei overigens met een nieuwe cd komen, snel gelegd. De Murphys houden het doorgaans echter iets steviger, een logisch gevolg van hun punk-en hardcore achtergrond.
Op ‘Going Out In Style’ wordt die stevigheid al meteen in de verf gezet door het openende trio: ‘Hang ‘Em High’, ‘Going Out In Style’ (met ondermeer Fat Mike van NOFX) en ‘The Hardest Mile’ zijn stuk voor stuk snel en stevig, duidelijk gemaakt met het oog op een stevige pogo in livesettings. Sommige nummers hebben al meer om het lijf dan anderen: ‘Take ‘Em Down’ en ‘Sunday Hardcore Matinee’ zijn hoekig en sfeervol, en ook het euforische ‘Climbing A Chair To Bed’ mag er best wezen. Eerste single ‘Memorial Day’ is wel aardig, maar kampt toch met wat bloedarmoede. Dat is ook het probleem van enkele andere nummers in het midden van de plaat, zoals ‘Broken Hymns’ en ‘Deeds Not Words’. Inhoudelijk zijn alle songs dik OK, want ‘Going Out In Style’ is een conceptplaat: ze vertelt het (fictieve) verhaal van Cornelius Larkin, die op zijn 16de van Ierland naar de VS immigreert. Het verhaal rond Larkin incorporeert persoonlijke ervaringen van de bandleden. Zoals Ken Casey, samen met Al Barr hét gezicht van Dropkick Murphys, omschrijft: “Some of the stories are fictional, but most are odes to our grandparents, friends, and loved ones.” Het loont dan ook de moeite om de teksten op deze plaat in de gaten te houden.
‘Cruel’ en ‘1953’ staan in scherp contrast met de rest van het album omwille van hun fel verlaagde tempo, maar brengen al bij al niet zoveel bij. Ze benaderen alvast niet het niveau van ‘Forever’, een ander trager nummer van de Murphys dat live steevast voor een uniek meezingmoment weet te zorgen. Het slot van de plaat heeft echter wel nog wat aardigs in petto: zo bevat ‘Peg O’ My Heart’ (een cover van een bijna 100 jaar oud lied) een geslaagd gastoptreden van niemand minder dan Bruce Springsteen. Met ‘The Irish Rover’ als afsluiter worden we wederom getrakteerd op een sterke cover van een Irish traditional song: dit lied over een zinkend schip werd in het verleden reeds uitgebracht door ondermeer The Pogues en The Dubliners en werd op ‘Going Out In Style’ voorzien van een stevig en modern jasje.
Het lijkt ons dat Dropkick Murphys in het verleden veel betere nummers gemaakt hebben dan wat er op deze plaat te horen is. Zowat alles van ‘Blackout’ uit 2003 en enkele songs uit hun vorige album ‘The Meanest of Times’ (zoals platina-single ‘I’m Shipping Up To Boston’, dat in de film ‘The Departed’ van Martin Scorsese te horen is) zijn toch gevoelig sterker dan wat het zevental ons op ‘Going Out In Style’ voorschotelt. Dit zal hoogstwaarschijnlijk dan ook geen plaatje voor de geschiedenisboeken worden. Toch doen ze nog steeds wat we van hen verwachten: onvervalst rocken en de Ierse traditie in ere houden. Dropkick Murphys worden wel eens smalend “leute voor de meute” genoemd, maar het is goede en met hart en ziel gemaakte leute. Wij twijfelen er alvast niet aan dat die meute haar hart zal kunnen ophalen met dit zevende studio-album. Ook nu zullen de Murphys geen enkele moeite hebben om zalen en tenten in vuur en vlam te zetten. Wie dat ook eens wil ondervinden, kan hen in april alvast gaan bewonderen op Groezrock en Paaspop.