Verzeild in Station Gent Sint-Pieters; prikkelende pianonoten golven door de ruimte, nieuwe toonaarden, bizarre intervallen en prille kleuren. Plots in vervoering, draait de verbaasde pendelaar zich om. Achter de piano in de centrale hal zit een klein jongetje guitig op de toetsen te pingelen. Het pure, het prille en het onervarene hebben steeds tot de verbeelding gesproken. De fascinatie voor het zogenaamde “naïeve” is ouder dan het fenomeen “popmuziek” en er onlosmakelijk mee verbonden. Door de jaren heen blijft het zoeken naar verloren onschuld opduiken als een van de voornaamste doelen van meer alternatieve muzikale uitlatingen. Of het nu bij de hippies van de jaren zestig is, de punkers van de jaren zeventig of de indie-kids van de jaren tachtig of negentig, steevast blijkt low-fi het ideale toevluchtsoord.
Onder de naam DRINKS slaan nu ook Cate Le Bon en Tim Presley (White Fence) dit veelbewandelde pad in, zoekend naar de onbedorven spruit in zichzelf. Dat eerder het terugblikken dan het pure tabula rasa overwint op ‘Hermits on holiday’ hoeft niet te verbazen: het scala aan voorbeelden is nu eenmaal weelderig en als man achter White Fence heeft Presley een reputatie als pikkedief hoog te houden. Vaker dan het verloren gegane kind in elk van ons, weergalmen dan ook The Raincoats, The Magnetic Fields, Beat Happening, The Shaggs en andere Nico’s op dit schijfje. Gretig tappend uit dit vers vat aan inspiratie, blijken de verfrissingen die DRINKS ons serveert behoorlijk fruitig. Lichtjes tipsy worden we, als Cate pruilt als een peuter. Zalig zwalpen we, als Tim bezopen op zijn gitaartje rommelt. Maar hoe pittig de cocktails ook zijn, aan overdaad hou je onvermijdelijk een kater over. Het centrale tweeluik van de plaat, ‘Tim, do i like that dog?’/’She walks so fast’, met een loos improviserende Presley, vergt, hoe interessant ook, wel heel veel auditief uithoudingsvermogen. Op zijn best blijft ‘Hermits on holiday’ een heerlijk chaotische toast op verdwenen, kinderlijke verwondering, die in de roes van het experiment even lijkt herwonnen.
Zandkastelen bouwen, tikkertje spelen, van de schuif af glijden, slaan op een toy guitar, schudden met een tamboerijntje, tikkertje, verstoppertje, aftelrijmpjes, één twee drie piano,… Heerlijk toeven is het in de kleutertuin. Daar in een hoekje zitten Caty en Timmy. Als ze zich in de waanzin mengen doen ze dat pienter, maar meestal kijken ze gewoon toe. Iedere song is evenwel een nieuw spel, een ander probeersel. Laat de wanorde die spreekt uit het geheel de pret vooral niet drukken. Is dit het laboratorium waar Presley en Le Bon zich in terugtrekken om allerlei experimentjes te doen die ze in hun eigen werk niet kwijt kunnen, willen of durven?
‘Hermits on holiday’ openbaart zich als een zoektocht naar nieuwe zuurstof. Het mag gezegd, de muzikale evolutie van beide deelnemers leek in een fase van stagnering terecht te zijn gekomen. White Fence verloor zich ooit gretig in psychedelische low-fi-trips, maar Presleys laatste werd niet langer op een groezelige slaapkamer maar in een reguliere studio opgenomen. Het resultaat was, voor zijn doen, behoorlijk “netjes”. Ook Cate Le Bon bleek op ‘Mug museum’, twee jaar geleden, niet echt meer te verrassen. Heeft de formule, perfecte nummertjes van een onschuldig meisje, zijn tijd gehad?
Voor beiden gold deze oprijzende vraag: “Hoe zich verweren tegen schijnbaar oprukkend roest?”. Het antwoord dat ‘Hermits on holiday’ ons geeft, luidt: “Zoek andere oorden op.” Dat deden Cate en Tim. Ze vonden er nieuwe vrijheid, en hopelijk laten ze die ook in volgende projecten doorsijpelen. Moge dat, als we later op dit plaatje terugkijken, de voornaamste verdienste van het DRINKS-avontuur blijken te zijn. Na de orde komt de chaos? Na de chaos komt nog meer chaos? Ja, graag.
Album verdeeld door PIAS
