Aubrey Drake Graham liet zijn genereuze kant zien op ‘God’s plan’ en prees vrouwelijke onafhankelijkheid op ‘Nice for what’. Streamingrecords werden verpulverd en het was al Drake wat de klok sloeg. Hij was wederom de koning te rijk. Er was echter een ommekeer op komst: een maand voor de geplande releasedatum, kreeg Drake het aan de stok met rapper en Kanye-protegé Pusha T en kreeg een vernietigende persoonlijk aanval te verduren op disstrack ‘Story of Adidon’. De Canadees weigerde onder lichte dwang van zijn manager om terug te vechten en moest zo stilzwijgend toekijken. Velen schreven de superster af en de wereld wachtte ongeduldig af hoe hij zou omgaan met al deze zware aantijgingen. Het antwoord is een volgepropte plaat die zweeft tussen stijlvolle soul en ijzingwekkende electronica.
‘Scorpion’ barst van onthullingen en de meest verrassende ziet het licht tijdens ‘Can’t take a joke’, dat samen met ‘I’m upset’ strijdt voor meest Drake-achtige songtitel ooit. De Canadees geeft toe dat de opmerkingen van zijn fans hem raken. Zo hard dat hij een persoonlijke voetnoot aan het album heeft toegevoegd waarin uitsluitend negatieve commentaren geschreven staan. DRAKE IS FINISHED, DRAKE SINGS TOO MUCH, DRAKE IS AN ACTOR, etc. Toch een verrassing dat de meest succesvolle artiest van deze generatie in zijn riante villa wakker ligt van wat één of andere gezichtsloze 15-jarige over hem zegt op Twitter. “Opinions from total strangers take me out of my ways” uit hij op ‘Emotionless’, terwijl een sample van ‘Emotions’ van Mariah Carey echoot op de achtergrond.
Pusha T beschuldigde Drake ervan een geheime, verscholen zoon genaamd Adonis te hebben samen met voormalig porno-actrice Sophie Brussaux. De Canadees was de wereld een woordje uitleg verschuldigd. Op ‘March 14’ erkent hij de harde waarheid over een psychedelische D’Angelo sample en belooft zijn zoon om hem in de toekomst meer aandacht te schenken. Later op het nummer richt hij zich op het echte slachtoffer van de situatie en dat is, zonder enige twijfel, Drake zelf natuurlijk. “I’m out there on the front lines, trying to make sure that I see him sometimes, it’s breaking my spirit”, rapt de Canadees vooraleer hij overschakelt naar ‘Khalil’ van Boyz II Men. “No one to cry on, I’m all alone, I need shelter from the rain to ease the pain”, voegt hij gebroken toe. Benieuwd of Adonis het met hem eens is.
‘Scorpion’ blijft vooral hangen omdat Drake zich kwetsbaarder dan ooit toont. Nu rapt of zingt hij niet over het zoveelste supermodel dat hem verlaten heeft of over vervlogen zomerliefdes, maar over serieuze obstakels. Het jammere is dat het album te lang is en er te veel nummers niet bijdragen aan het verhaal dat hij wil vertellen. Het vederlichte popnummer ‘Ratchet happy birthday’, hoewel het leuk klinkt, is totaal overbodig. ‘Mob ties’ klinkt flets en overhaast in elkaar gestoken. ‘God’s plan’ was een charmante single met een inspirerende videoclip, maar verliest op dit album al zijn waarde. Het is bijwijlen frustrerend. Drake laat op nummers zoals het zijdezachte ‘Don’t matter to me’ met Michael Jackson sample en het minimalistische ‘Summer games’ zien dat hij enorm veel in zijn mars heeft. Jammer dat hij het geheel afzwakt met overbodige nummers. Drake kan nog iets leren van de spaarzaamheid die Kanye tegenwoordig hanteert.
