“No taste for subtlety, and no time for restraint” zong Dorian Electra in ‘Flamboyant’, de titeltrack van diens debuutalbum dat vorig jaar uitkwam. De woorden verwezen toen naar diens extravagante stijl, maar zouden even goed kunnen slaan op hun nieuwe album waarop werkelijk alle muzikale registers opengetrokken worden. ‘My agenda’ is op alle vlakken harder, wilder en radicaler en doet een gooi naar de titel van “meest overweldigende luisterervaring van 2020”.

Het is zelfs niet nodig om effectief naar de plaat te luisteren om te weten welke waanzin Dorian hier ineen heeft gebokst, het volstaat om een blik te werpen op de lijst aan features. Tussen het bont allegaartje aan gastartiesten zien we onder andere Lil Texas, die bekend staat om zijn 200 BPM hardcore, en Rebecca Black die je ongetwijfeld nog kent van de notoire “hit” ‘Friday’. Ook Faris Badwan van The Horrors en een obscure LGBTQ+-blackmetalband genaamd Gaylord komen hun eigen ding doen in de Electraverse. En alsof dat allemaal nog niet absurd genoeg is, slaagde Dorian er ook nog eens in om de feministische punkers van Pussy Riot en discolegendes Village People (je weet wel, van ‘YMCA’) op dezelfde track te verenigen. Hiermee hebben we ongeveer de helft van de gasten opgesomd.

Wat op papier al gek klinkt blijkt in de realiteit nog eens alle verwachtingen te overtreffen. Amper een minuut ver in openingsnummer ‘F the world’ horen we Dorian al zingen over stuiterende gabberbeats, waarna een desoriënterende, bass-y passage van punkband The Garden komt die dan weer afgelost wordt door rapper Quay Dash die enkele laidback verses komt spitten. Om het boeltje of te ronden krijgen we nog D0llywood1 te horen die enkel kerkelijk klinkende zanglijnen brengt waarna de beats weer in overdrive gaan. Van subtiliteit kunnen we Dorian inderdaad niet beschuldigen, maar het is een klein wonder dat er uit al deze verschillende invloeden een samenhangend nummer voortvloeit met een ongeëvenaarde energie.

Op het titelnummer horen we Dorians enorm herkenbare stem over enkele distorted gitaren en samples van zweepslagen, waarna de Village People het refrein overnemen. In het midden van het nummer zit er een brostep-break a la Skrillex waarover we het Russische gekrijs van Pussy Riot horen, waarna Village People weer verder gaan alsof er niets gebeurd is, maar toch moeten we ons op geen enkel moment afvragen of deze passage nu wel in het geheel paste. “More is more” in het universum van Dorian Electra. Andere opvallende momenten zijn de smooth saxofoon in ‘Gentleman’ en de outro van ‘Ram it down’ waarop een furieuze Lil Marika (van de virale video ‘Where’s my Juul??’) haar ding doet over de genadeloze beats van Lil Texas.

Hebben we al vermeld dat dit album slechts 25 minuten lang is?

‘Flamboyant’ was over het algemeen een rustiger album, en toch werden er daar al een paar rustpauzes ingelast in de vorm van rustigere tracks als ‘Man to man’. ‘My agenda’ gooit het over een andere boeg en bestookt de luisteraar zonder genade met extreem drukke, energieke nummers zonder gas terug te nemen. Het is wachten tot BDSM-anthem ‘Give great thanks’ dat de plaat afrondt om tot adem te komen. De naar dungeonsynth ruikende ballade is een aangename uitloper na twintig minuten aan pure hyperpopwaanzin die enkel geëvenaard wordt door ‘1000 gecs’ van 100 Gecs.

Voor de teksten geldt hetzelfde als voor de muziek: er valt veel te lachen, maar dat betekent niet dat het niet bloedserieus bedoeld is. Dorian maakt gebruik van erg veel internethumor, maar heeft wel degelijk veel te zeggen over de huidige maatschappij. In ‘Edgelord’ steekt Dorian de draak met het type persoon dat constant haat spuwt op anonieme fora als 4chan en dan verbaasd is dat ze geen vrienden vinden in het echte leven. Hij doet dat door hun eigen vorm van humor over te nemen en om te buigen tot een inclusief verhaal. Het feit dat net deze track een feature heeft van Rebecca Black, die zelf met heel wat edgelords te maken kreeg nadat ze een – toegegeven – barslecht nummer uitbracht en zo even de meest gehate persoon van het internet werd, heeft in die zin extra symbolische waarde.

‘M’lady’ gaat over het kromme vrouwbeeld dat edgelords hebben door enkel met virtuele fantasydames te intergaren in plaats van met echte vrouwen van vlees en bloed (“M’lady is chaste, m’lady’s a whore”), ‘Sorry bro (I love you)’ gaat over de absurde angst van sommige mannen om als homoseksueel gezien te worden als ze te veel affectie tonen naar hun vrienden toe en op de title track verspreidt die naar hartenlust de gay agenda en lacht die de mensen uit die hier een grootschalige samenzweringstheorie in zien, inclusief verwijzing naar Alex Jones’ beruchte uitspraak dat kikkers op massale schaal geconverteerd worden tot de homoseksualiteit. Dorian hun gevoel voor humor staat met beide voeten in het internet, maar tussen alle knipogen door wordt er wel degelijk gepleit voor een inclusievere maatschappij waarin iedereen complexloos zichzelf kan zijn.

Kitsch is kunst en gendernormen zijn kut op ‘My agenda’. Gewapend met een regenboogvlag in de ene hand en een scala aan dikke beats in de andere schreef Dorian Electra een album dat heel erg 2020 is en de tijdsgeest in een luttele 25 minuten perfect samenvat. Tegenstanders zullen het postmoderne cultuurmarxistische propaganda noemen, maar dat zal hen en ons worst wezen.