De gevierde Oostenrijkse producer en occasioneel toetsenist van Flying Lotus, Dorian Concept, heeft een tweede album gebaard. De opvolger van het in 2009 uitgebrachte debuut etaleert een zekere evolutie. De songs op ‘Joined ends’ bevatten sporen van meer dansbaar werk uit het verleden, maar nu wordt al dat geweld ingetoomd door prachtige lagen synthesizer.
Een perfect voorbeeld hiervan is ‘Trophies’. De snelle elektronische pulsen worden in evenwicht gehouden door uitgesponnen synths. Het zorgt voor een zwaar dilemma: dansen of stilstaan? Op andere momenten is de keuze snel gemaakt. De vooruitgeschoven single ‘Draft culture’ is zonder twijfel het beste nummer van de plaat. Dorian Concept roept bij momenten herinneringen op naar die o zo heerlijke dubstep en grime van rond de eeuwwisseling. Op ‘The few’ gooit hij het over een andere boeg. De verknipte hiphopbeat wordt halverwege verlaten, en maakt plaats voor een geluid dat meer doet terugdenken aan ouder werk. Het demonstreert dat de artiest zijn invloeden op een geheel eigen wijze verwerkt. De andere songs zijn minder extatisch. Veelal wordt er geopteerd voor een meer analoog geluid waarover de bewerkte zang van Oliver Johnson zelf wordt gelegd. Zo barst ‘Mint’ meerdere malen open, onder meer door die vocals. Ook op de andere single ‘Ann river, mn’ speelt de zang een belangrijke rol. We zijn er nu nog altijd niet uit of de man zijn stem zo vervormd heeft, of hij een gastzangeres heeft uitgenodigd. Het bewijst hoe divers dit album kan zijn.
Op zijn tweede worp voor Ninja Tune opteert Dorian Concept voor een meer uitgesmeerd geluid. Het dansbare van de ep ‘Her tears taste like pears’ en debuutalbum ‘When planets explode’ wordt vervangen door rustige, gelaagde liederen. Het is een aanpak die ook werkt. ‘Joined ends’ is een solide werk, met enkele uitschieters zoals ‘Draft culture’ en ‘The few’.
Album verdeeld door Pias
