Je hebt het misschien ook al gemerkt: er worden in deze wereld meer platen gemaakt en uitgebracht dan goed voor je oren kan zijn. De Indiestyle-redactie zou graag elk exemplaar uitvoerig analyseren, maar moet het soms bij een korte beschrijving houden. Hieronder kan je ze lezen, met bijdragen van Alexander Spriet, Bram Pollers, Arnout Coppieters, Jonas Van Laere en Daan Leber.
Jonathan Jeremiah – Oh desire
Jonathan Jeremiah, de man charmeerde ons enkele jaren geleden met de in soul en folk gedrenkte song ‘Happiness’. Ondertussen is zijn bankrekening gespijsd en werden de centjes op zijn nieuwe worp uitgegeven aan een te grootse productie, met een verlies aan authenticiteit tot gevolg. ‘Oh desire’ voelt te gemaakt aan, alsof over elk woord, elk detail en elke noot ellenlange brainstormsessies zijn vooraf gegaan. Het resultaat? Zoutloze, georkestreerde folkpop die op geen enkel moment weet te prikkelen. Perfectie leidt niet altijd tot het beste resultaat, maar draagt vaak een saaie en voorspelbare stempel mee. Het overdadige gebruik van violen en de overbodige instrumentale, maar goed gecomponeerde nummers werken daarbij eerder adervernauwend dan bloedstollend. Een wilde baard en halflang haar maken een artiest niet bij voorbaat credible, daarvoor is oprechtheid en geloofwaardigheid nodig. Tijd om op zoek te gaan Jonathan. (JVL)
Album verdeeld door Gentle
Zulu Moon – Exoplanets
Roots in Nepal, opgegroeid in Honk Kong en gesetteld in Gent, Zulu Moon komt voor de dag met een debuut-ep als een klein maar krachtig foodtruckfestival: hip-hoppend van de ene culturele en muzikale invloed in de andere. ‘Exoplanets’ schotelt je een portie zomerse hiphop voor, die zowel makkelijk verorbert als over de nodige kwaliteitseisen beschikt. De vibe is oldskool, de flow positive, de beats smooth en de variatie in en tussen de songs verademend. Via de wisselende muzikale lagen onder de hiphopbeat, bemerk je haar verscheiden smakenpalet. ‘Mind games’ wordt versterkt met een BADBADNOTGOOD jazz-feel, terwijl je ‘Earth’ gerust met een Cubaanse sigaar tussen de lippen kan beluisteren. Haar stem mag dan nog net dat tikkeltje daad- en draagkracht missen om van een grand cru te spreken, de compensatie hiervoor zit vervat in een amalgaam aan boeiende samples en dito samenwerkingen. Wij komen graag terug voor een volgende degustatie. (JVL)
Surf City – Jekyll Island
Op muzikaal vlak staat Nieuw-Zeeland nog steeds in de schaduw van buurland Australië. Nochtans is het land aan een serieuze opmars bezig. Zo zijn onder andere wereldster Lorde en de iets minder bekende bands Broods en The Naked and Famous van het eiland afkomstig. Ook Surf City doet al een aantal platen zijn stinkende best om de Kiwi’s op de muzikale kaart te zetten. De meest recente heet ‘Jekyll Island’ en wordt binnenkort de soundtrack van uw zomerbarbecues. Pavement meets Surfer Blood meets de melancholie van The Drums lijkt nog de beste omschrijving. ‘Jekyll Island’ komt een beetje traag op gang. ‘Beat the summer heat’ en ‘Spec City’ zijn niet de beste nummers. Maar voor je er erg in hebt, is het tijd voor ‘Hollow veins’ en ‘One too many things’ en begint de zon te schijnen in surfland. Af en toe missen de songs wat weerhaken om echt te blijven hangen en is het allemaal wat braafjes, maar laat dat vooral de pret niet bederven. (AC)
Album verdeeld door Fire Records
Soldier’s Heart – Soldier’s Heart ep
Jarenlang was Humo’s Rock Rally zowat de enige manier om als Belgische band enige bekendheid te verwerven. Dat is natuurlijk maar een beperkte vijver en dus selecteert Studio Brussel sinds 2013 elk jaar De Nieuwe Lichting. Als alumni van die eerste selectie in 2013 ligt de lat voor Soldier’s Heart dan ook erg hoog. Op een volwaardig langspeeldebuut is het nog even wachten, maar om de tijd te doden, is er deze fijne ep. Het is al snel duidelijk dat Soldier’s Heart nergens het dream pop genre heruitvindt. Ijle vocalen, geserveerd op een bedje van etherische synths is wel al ettelijke keren voordien te horen geweest. Toch is er nergens een moment te vinden dat stoort. Elk nummer is goed opgebouwd, bezit hitpotentieel en de stem van Sylvie Kreusch is een echte troef. Dit is een (kort) voorproefje dat smaakt naar meer. (AC)
Album verdeeld door Universal
Amongster – Amongster EP
Flashback naar begin maart 2014: drie talentvolle, en tot dan toe quasi-volstrekt onbekende, bands krijgen de eer en het genoegen in het voorprogramma te spelen van Triggerfinger. Deze drie worden gedoopt tot de Nieuwe Lichting 2014. De eerste twee zijn Brihang, een muzikale discipel van ’t Hof van Commerce, en Folie Douce, een schattig popcollectief (met een accordeon, godbetert). En dan was er nog Amongster, dat in tegenstelling tot zijn collegae-winnaars met ‘Bright life’ en ‘Leo’ al heel wat airplay versierde op StuBru. In het tegendraadse ‘Sarlow’, tweede nummer op deze ep en tevens hun nieuwe single, duelleert de ijle, meeslepende stem van Thomas Oosterlynck naarstig met bedwelmende elektronica in een epische strijd, terwijl tijdens het veel bedeesdere duo‘Stay a while’ en ‘Over the river’ vooral zijn herkenbare keelgeluid in de spotlights van het strijdtoneel verschijnt. Zo blijkt deze titelloze ep een uitstekende amusue-gueule voor wat volgen zal. En voor zij die de intentie van zo’n amuse-gueule niet kennen; de bedoeling ervan amuse-gueule ligt ‘m in het op gang brengen van de smaakpapillen. Wel, wij zijn alvast klaar voor de hoofdschotel. (BP)
Album verdeeld door V2
The Me In You – The me in you
Wat waren wij fan van ‘Girl in armour’, die bloedmooie, sparklehorsiaanse song van het debuutalbum van The Me In You. Drie jaar na ‘Forgotten clothes’ kan het vijftal, mits een stap voorwaarts,met zijn nieuwe worp één van de meest fascinerende beloftes in het Belgische muzieklandschap worden. Minimalistische opener ‘Blankets’, met een flinke injectie van Hundred Waters-sferen, sluipt na een aantal luisterbeurten steeds meer rond in onze hoofden, terwijl wij luidop “Duyster-materiaal!” denken. Verder kiest The Me In You vooral het pad van more is more. De songs zijn ietwat rijker geïnstrumenteerd, de opbouw van de creaties is voller dan drie jaar geleden het geval was. Zo klinken ze soms als het kleine broertje van Band Of Horses (‘Wonder’, ‘Whatever’) of een verre Engelstalige neef van Geert Verdickt (‘Isolated’, ‘Stumble’). Leuk, dat wel, maar soms missen we toch dat melancholische minimalisme op de iets breder uitgesmeerde opvolger van hun debuut. Geen achtste wereldwonder, deze gelijknamige plaat, maar eerder best aangenaam spul. (BP)
Album verdeeld door Caroline
Cosmo Sheldrake – Pelicans we
De muziek van Cosmo Sheldrake lijkt wel het resultaat van een grote kinderlijke verbeelding en speelsheid. Op zijn ‘Pelicans we ep’ serveert de Britse multi-instrumentalist vier frisse en inventieve deuntjes die spontaan een brede glimlach op het aangezicht toveren. Het is haast onmogelijk om te ontrafelen welke instrumenten de muzikant daar nu precies voor gebruikt. Het lijstje van zaken die Sheldrake kan bespelen is immers oneindig: drums, banjo, accordeon, xylofoon, sousafoon en zo kunnen we nog even door gaan. Afsluiter ‘Rich’ maakt ondergetekende uiteindelijk nog het meest gelukkig door hem op een of andere vreemde manier aan het meisje met de prei te doen denken. Het geluid van een spinnende kat dat daarbij nu en dan te horen is, maakt de pret alleen maar groter. (AS)
Album verdeeld door PIAS
Ghostpoet – Shedding skin
Aan iedereen die spaarzame, zweverige triphop, dubstep en een snuifje alternatieve hiphop verwacht: helaas. Woordkunstenaar Ghostpoet gooit het op nummer drie over een iets andere boeg. Een band vergezelt Obara Ejimiwe – zo werd de jongeman aangesproken toen hij nog in een callcenter werkte – dit keer in dit muzikale proces, en dat blijkt een erg geslaagde koerswijziging. Ejimiwe’s stem bewandelt nog steeds het pad waar spoken word, jazz en (in mindere mate) rap mekaar kruisen, maar doet op ‘Shedding skin’ ook beroep op voorbijvliegende nachtegalen en Paul Smith (Maxïmo Park) om te intrigeren. Etta Bond helpt om van ‘Yes, I helped you pack’ een heerlijk dreigende creatie te maken, eentje waar Tricky heel blij mee zou zijn, en Nadine Shah mag twee maal opdraven als Ghostpoets hoogstpersoonlijke Robin. Maar bovenal maakt Ghostpoet zelf indruk door ergens te zweven in het ijle, waar triphop en rock geheimzinnig banden smeden. ‘You think you know me, you never know me’, zingt ons aller Melanie De Biasio samen met Ejimiwe in de titelsong. Dat idee krijgen wij ook, and it’s a good thing. (BP)
Album verdeeld door PIAS
Matthew E. White – Fresh blood
‘Big inner‘ was in 2013 een subtiele spotlight op de deugden van ons leven, een speelse plaat die een aangename warmte projecteerde op ons lichaam. Op opvolger ‘Fresh blood’ injecteert Matthew E. White net als op zijn debuut, hier en daar geliefkoosde invloeden in zijn bleekschetensoul – gospel en r&b in ‘Rock-‘n-roll is cold’, een vleugje Latijns-Amerika in ‘Take care my baby ‘, een beatlesque wind door ‘Feeling good is good enough’ en een georkestreerde Randy Newman tijdens Philip Seymour Hoffman-ode ‘Tranquility’ – en weet daarenboven ten alle tijden zijn groovy charm te behouden. “You said you found the soul of rock and roll / hey, hey, rock and roll, it don’t have no soul / everybody knows that, everyone knows / everyone knows that rock and roll is cold”, zingt White ergens. Zulke uitspraken zouden door ons getrakteerd kunnen worden op hevig fronsende wenkbrauwen, maar zolang de Virginian hippie met zijn soul een warme gloed door onze ruggengraat boort, blijven wij ver weg van elke klaagmuur. (BP)
Album verdeeld door V2
Jon Hopkins – Late night tales
Zoals de meeste releases in de Late Night Tales reeks, kiest Jon Hopkins niet voor de voor de hand liggende nummers. Op dit album selecteert hij vooral muziek die de meer organische kant van zijn eigen reguliere werk representeert. Gevolg is dat de beats hoofdzakelijk achterwege blijven. Hierdoor ontstaat meer dan een verzameling, maar één lange trip waarbij vooral de sferische elementen de hoofdrol spelen. Jon Hopkins plaatst elektronisch naast akoestisch en zang naast instrumentaal. Het spoken word stuk op het einde leidt dan ook tot een bruusk ontwaken. (DL)
Album verdeeld door N.E.W.S.
