Doodseskader is het nieuwe project van Tim De Gieter (Amenra, Every Stranger Looks Like You) en Sigfried Burroughs (alias Bert Minnaert; Kapitan Korsakov, Onmens, Paard.). Ze presenteren ons meteen hun ep ‘MMXX: year zero’. De naam van de band en het verleden van beide heren doet een steviger genre vermoeden. Doodseskader brengt dan ook een begeesterende mix van sludge, noise, core en invloeden uit andere subgenres.

Opener ‘Leper’ zet de toon, en die toon is laag. Een beest gromt vervaarlijk en dreigend vooraleer de zware bas begint te dreunen. De heldere maar licht rasperige stem voegt een extra laag onderhuidse dreiging toe aan het nummer. “What if I made if you cry for me /What if I made  you feel lost?, wel naar het einde van het nummer scheelt het geen haar. De vocals blaffen als een hondsdol beest en we weten dat het menens is.

Bij ‘Meat suit’ vormen de overstuurde bas en de strakke drums de ruggengraat – of wat er nog van overschiet na de lepra – van het ‘Vleespak’. Elke snaaraanslag en uithaal op de drums is weloverwogen en zorgt voor dreiging en een strak ritme. De afwisseling van heldere zangstem en gegrom, en de combinatie van de twee, zorgt voor een goeie dynamiek in ‘Meat suit’. ‘Illusion of self’ beschikt over eenzelfde overtuiging waarbij het hele instrumentarium voor een vaste, zware klankmassa zorgen, zonder dat het te modderig wordt.

‘Tranendal’ zorgt opnieuw voor afwisseling met breaks, schreeuwende stem, een bas die ongemeen hard binnenkomt en afgemeten harde kicks, snares en basdrum en klinkende cymbalen. De gesproken tekst in de intro van van afsluiter ‘Sunblind’ rust op dezelfde twee pulserende hoofdinstrumenten van De Gieter en Burroughs. De samenzang op het einde is een mooie afsluiter van de ep.

Het is Doodseskader menens, het wordt moeilijk om aan deze ep te ontsnappen eens je hem opzet. Alle nummers hebben eenzelfde dreigende sfeer en verslappen niet. De aanwezige dynamiek, hoewel de sound altijd snoeihard blijft, zorgt voor voldoende diepte. Klaar voor year one?