De eerste vraag die je je stelt bij een nieuwe plaat van de immer sympathieke Italiaanse producer is niét of hij die goed zal zijn. Dat staat vast. Wél hoe die precies zal klinken en welk genre hij zal benaderen. Dozzy, een meubelstuk intussen op zowel festivals als in het clubcircuit, is van alle markten wel thuis: ambient, minimal, acid, drum ‘n bass enzovoorts. ‘Magda’ voelt daarom als een buitenbeentje in zijn oeuvre. Het album is Dozzy’s rijkste en meest complete album in tijden waarbij hij z’n beperkte focus van de vele ep’tjes achterwege laat en vooral z’n kunde als producer ten toon stelt.

‘Magda”s palet is opvallend persoonlijk. Het album is opgedragen aan zijn familie en de Adriatische zee. En dat merk je doorheen het beluisteren van het album. Er schuilt een oprecht gevoel van eer en liefde doorheen de muziek. Bovendien bevat het album ‘slechts’ zes tracks, elk minutieus uit een andere tint spacey progressieve elektronica uitgekerfd. Aan de oppervlakte zou je denken dat het album vrij eentonig is, maar niets is minder waar. Het album deint track na track verder uit in een cascade van feeërieke soundscapes.

Zowel de titeltrack als ‘Le chaser’ zijn zo fraaie voorbeelden van de mans kunde. Ze vertellen een verhaal, zonder ontknoping ‘in’ de track maar die wel naar een loutering toe zwemt. ‘Le chaser’ kenmerkt heerlijke synthbliepjes die als waterspatten in een midzomernachtsdroom aanvoelen. Het is op tracks als deze waar Dozzy toont hoe hij ‘zijn’ thuis via muziek tracht te visualiseren. De metaalachtig klinkende ambient-cut ‘Franca’ voelt in se ook niet vreemd aan tussen de twee langere tracks ‘Le chaser’ en ‘Santa cunegonda’ in gesandwicht. ‘Santa cunegonda’ lijkt conceptueel zelfs een beetje op ‘Le chaser’, maar ontwaart in totaal iets anders in de tweede helft. Je zou door de schoonheid van de ontelbare bliepjes vergeten dat er ook nog een beat aan te pas komt. Steviger tekeer gaand dan op eender welk nummer op de plaat.

Het is mooi om te zien dat een techno-plaat niet in de eerste plaats ook per se dansbaar hoeft te zijn. Dozzy toont zich op dit album een meester in doseren en stelt de juiste momenten om van koers te veranderen op de juiste plaats. ‘Magda’ is geen album waar je over één nacht ijs kunt gaan. Het is gepolijst en rijk aan wonderlijk gelaagde elektronica. Het vraagt om in je opgenomen te worden en kan vrijwel op verschillende plekken en situaties beluisterd te worden.

Dat maakt deze ode zo mooi. Dozzy weet ‘liefde’ op een bijzonder mooie manier te vertalen. Eén van de mooiste tracks op de plaat is daarom de afsluitende track ‘Lucrezia’, uit het Italiaans letterlijk vertaald als rijkdom. Een nummer dat zo heerlijk aanzwelt en over de looptijd van wel 9 minuten waar element na element wordt toegevoegd. Hierdoor krijgt het nummer bijna een klassieke aard. Alsof je op een wolk zweeft die steeds verder en hoger drift.