Perfecte debuutplaten zijn dun gezaaid en kunnen zeer bepalend zijn voor de resterende carrière van de artiest in kwestie. Zo zal elke nieuwe release in het licht van dat debuut gehouden worden. Gelukkig voor Emily Underhill – oftewel Tusks – is dat niet iets waar zij zich druk om hoeft te maken: haar debuut is allesbehalve memorabel en laat zeker ruimte tot verbetering.

Vooruitgeschoven singles ‘Last’ en de titeltrack ‘Dissolve’ zijn nochtans kathedralen van songs die ons deden watertanden naar het uiteindelijke alubm. In de dreigende bassen, galmende gitaren en de betoverende stem van Underhill weerklinken duidelijk echo’s van dreampop-grootmeesters Cocteau Twins en Lush. Dat we door die singles op het verkeerde been werden gezet is echter een understatement.

De overige songs zijn voornamelijk tergende, atmosferische pop-ballads die schipperen tussen het flauwe en het plakkerige (‘For you’, ‘Paris’), waarin Underhill haar hartzeer verkondigt. Afgezien van de eerder genoemde singles wordt het nergens spannend, waardoor de al niet bijster lange plaat onze aandacht moeilijk kan vasthouden. Af en toe neigen de nummers wel naar iets beloftevols. ‘False’ durft bijvoorbeeld het tempo wat opdrijven, al had dat opbouwende middenstuk wel gerust wat steviger gemogen.

‘London thunder’, de afsluiter, vormt nog een klein lichtpuntje in deze grijze massa van een debuutplaat. Tusks zet hier een ingetogen versie neer van een Foals-nummer dat het origineel zeker evenaart. Naar eigen zeggen was het album al ingeblikt maar had Underhill nog een half uur opnametijd over en besloot ze deze cover alsnog op te nemen. De Londense klinkt hier alleszins minder klinisch als op de voorgaande tracks en ze lijkt zich zelfs voor een keer te amuseren. Dat valt waarschijnlijk te wijten aan de opnamestress die niet meer op haar schouders rustte?

De prijs voor ‘beste debuut’ gaat Tusks dus niet in de wacht slepen. Met slechts een drietal echt sterke songs had Underhill beter geopteerd voor een nieuwe ep. Wat meer durf en dynamiek hadden van ‘Dissolve’ sowieso een betere plaat gemaakt. Toch hebben we ook een glimp van potentieel opgevangen. Het is echter afwachten welke richting Emily Underhill zal uitslaan in de toekomst : kiest ze voor de gotische popmuziek die ze etaleerde op de singles (een stijl die haar duidelijk beter ligt), of gaat ze voor de dertien-in-dozijn melancholische pop die de rest van het album domineert? We hopen op het eerste.