‘New me, same us’ is het zesde album van Little Dragon. Al enkele decennia maken de Zweden straffe elektronische muziek met strakke beats en geluiden die ons omver blazen als een kernexplosie. Hun meest recente plaat klinkt weer wat anders dan de voorgaande. Er is geen nieuw geluid of experimentele toestanden. Wel is er opnieuw degelijk materiaal, maar Yukimi Nagano en haar drie geluidsleveranciers zijn zeer rustig geworden. Het ‘hoekje af’ is sinds het vorige ‘Season high’ gepolijst, waar nu zelfreflectie en bezinning de plaats hebben ingenomen. Er is deels disco te horen en deels plek voor meditatie.

Little Dragon lijkt mee te gaan met de mode. We horen op ‘New me, same us’ veel meer gladde baslijnen en gepolijste melodieën van het discogenre. In ‘Hold on’ opent Yukimi’s kleurrijke stemtimbre de deur van fleurig optimisme en warme gelukzaligheid. Meer komt binnen in ‘Another lover’ met aanstekelijke, enkel-scharnierende ritmes. ‘Sadness’ ontaardt in de tweede helft ook in een meer dansbare versie met reeds gekende ingrediënten voor een makkelijk en onfeilbaar recept. Als remedie voor die droefheid volgt daarna meteen het meest euforische ‘Are you feeling sad?’, ook het hoogtepunt van de plaat. in ‘Where you belong’ horen we nog een exemplarisch fragment van baslijnen en leuke gitaarrifjes, gedragen door een zacht drumritme.

Daarnaast gebruikt de plaat regelmatig oosterse geluiden. De nummers vertragen en instrumenten zoals de harp, belletjes, blazers en gitaar krijgen veel tijd om zich te ontplooien. Op het ambigue ‘Kids’ verwachten we initieel een electrodansnummer met opener “I feel good, my life is about to explode”, maar verder nemen vage achtergrondgeluiden het over en vliegt het nummer ver boven de grond. Dit opent de meditatiesessie van de plaat. Als een satelliet drijven we verder weg tijdens ‘Every rain’ en ‘New fiction’, die met bliepjes uitzenden in de eenzame ruimte. De repetitie en trage opbouw van de nummers is inderdaad goed voor een meditatie, maar hier zaten wij eigenlijk niet op te wachten. Toegegeven, het is wel eventjes tot rust komen met de fluitelementen, xylofoontoetsen en zachte blazers aan het einde van ‘Stay right here’.

Door de sluier van rust missen we de strakheid van geluiden en beats van op de voorgaande succesplaten zoals ‘Nabuma rubberband’ en ‘Machine dreams’. Er zijn weinig tot geen verrassingselementen, waardoor het moeilijker is om geboeid te blijven.