‘Album’. Zo heet de debuutplaat van dirk.. Acht nummers lang sleuren de (ex-)West-Vlamingen ons aan een rotvaart mee in hun wereld vol existentialisme en donkere humor. Nirvana horen we niet, Cloud Nothings des te meer. Bovenal horen we een eigenzinnige band die doet waar ze zin in heeft.
We geloven al lang in dirk. We zagen hen Verse Vis winnen in 2015 – met die bloedmooie cover van ‘The hours’ van Beach House, de derde plaats binnenhalen in Westtalent in hetzelfde jaar en ja, ook op Humo’s Rock Rally 2016 haalden wij ons luidste gejoel boven om te supporteren voor het West-Vlaamse viertal. Frontman Jelle Denturck liet zijn vorig project Protection Patrol Pinkerton los en hoewel er bij dirk. meer lawaai gemaakt wordt, zijn bepaalde elementen uit PPP zeker wel overeind gebleven. De songs op ‘Album’ zijn een voor een goed geschreven popsongs met melodieën, strofes en refreinen. Geen noise, zeker geen noise. Het is niet omdat een gitaarversterker opengedraaid wordt dat een groep noise maakt.
Opener ‘Gnome’ doet nochtans heel even anders vermoeden met een stevig geramde intro. Al snel verschuift de focus echter en krijgt de song een meer typische structuur aangemeten. Granted, er wordt uitgehaald maar de melodie staat steeds centraal. Nummers als ‘Milk’, ‘Scumbag Teens’ en ‘Waste’ zijn uiterst dansbare songs. De brave jongens van dirk. weten duidelijk hoe ze hun instrumenten moeten bespelen en stellen dat tentoon met catchy hooks en welgeplaatste breaks. ‘Hide’, een nummer dat ze al sinds hun ontstaan live spelen, toont dat vakmanschap in al zijn brutaliteit. De gehakkelde gitaarsolo in ‘Waste’ herbergt een bepaalde nonchalance in zich zonder gemaakt over te komen. Dat de plaat live in de studio opgenomen werd, helpt ook heel erg bij de algehele feel.
Qua thematiek sluit ‘Album’ het meest aan bij de studies Filosofie van Denturck. De plaat reflecteert meer dan eens op de existentialistische leer van Camus en Sartre en het nihilisme dat daarvan uitgaat, of op de vergankelijkheid van het bestaan. Niet letterlijk maar in de vorm van kleinere, hedendaagse thema’s. Teenage angst en eenzaamheid (‘Gnome’, ‘Toothpick’), een groot ongemak met de hedendaagse maatschappij (‘Sick’n Tired’) en onzekerheid of zelfhaat (‘Fuckup’) passeren allemaal de revue. Zeker ook het vermelden waard: de humor van Denturck. Het refrein van ‘Milk’ bevat bijvoorbeeld de heerlijk absurde zinsnede “I want you to milk me / I like dairy porn”.
Ze halen uit, ze houden in maar ze verliezen nooit de structuur uit het oog. Ze gaan hard maar overdrijven nooit. Qua gevoel doet dirk. op ‘Album’ iets wat een groep als Car Seat Headrest ook zo goed kan; semi-cynische teksten scanderen waar je als luisteraar met een grote glimlach op wilt beginnen te dansen. Ook dat is existentialisme; want als het leven niets uitmaakt, is alles plezant zolang je het plezant maakt. Life is what you make it, weet je wel.
