Wie de goegemeente lang laat wachten op een nieuw album kan wel eens met zijn hoofd tegen de muur lopen. Hoe langer je de release uitstelt, hoe hoger de verwachtingen en hoe harder het uiteindelijke resultaat kan tegenvallen – vraag maar aan Axl Rose. Gelukkig heeft Zachary Cole Smith – DIIV voor de vrienden – er niet zo lang over gedaan om ‘Is the is are’ op de mensheid los te laten. Toch leek het alsof hij na het uitkomen van ‘Oshin’ van de aardbodem verdwenen was. Gelukkig verloste hij ons eind vorig jaar uit ons lijden en maakte hij van de wereld een betere plaats door ons ‘Dopamine’ te schenken, de voorbode van een nieuwe plaat.

In de daaropvolgende weken werden we regelmatig verblijd met nieuwe nummers. Het leek erop dat we praktisch het hele album al gehoord zouden hebben nog voor de officiële release. Dat blijkt gelukkig nogal mee te vallen. DIIV componeerde een stevige collectie van zeventien liedjes voor ‘Is the is are’, dat met een lengte van een dik uur het risico loopt langdradig en eentonig te worden. Jammer genoeg valt ook Cole Smith hier ten prooi aan deze ondeugden. Er is onvoldoende variatie aanwezig om zo lang te kunnen blijven boeien. Het is tevens niet duidelijk wat de meerwaarde is van een dergelijke lang uitgevallen en uitgesponnen muzikale effort.

Op zich hoeft dat gebrek aan variatie niet catastrofaal te zijn voor het totaalplaatje, al wringt het schoentje daar toch het hardst. Er is een gebrek aan slagkracht, wat ‘Is the is are’ erg vrijblijvend maakt, alsof Cole Smith zelf ook niet zo goed weet waar hij juist naartoe wil. In vergelijking met voorganger ‘Oshin’ mist deze nieuwste aan geldingsdrang en neigt het allemaal al snel muzakgewijs op de achtergrond te belanden. Dat wordt natuurlijk in de hand gewerkt door de lengte van ‘Is the is are’. Een aantal songs minder had best gekund zonder dat je dan het gevoel zou hebben naar iets onvolledigs te luisteren.

Dat gezegd zijnde zijn er evenwel toch een paar lichtpuntjes te bespeuren. De invloeden van The Cure en Smashing Pumpkins liggen er soms vingerdik op, maar dat compenseert DIIV door voldoende eigen creativiteit toe te voegen. Het songschrijftalent dat al eerder tentoon werd gespreid, komt gelukkig een paar keer bovendrijven. Het al eerder vernoemde ‘Dopamine’ is erg verslavend en ook voor ‘Valentine’ en ‘Bent (Roi’s song)’ is er veel liefde. Die nummers zijn een indicatie dat het algemeen niveau best goed is, maar dat het allemaal wat te veel van hetzelfde is. Dat kan anders en beter. Herpak je, Zachary.

Album verdeeld door Konkurrent

DIIV speelt 7 april in de Botanique (info & tickets)