Terwijl ze over het kanaal blijkbaar helemaal wild zijn van het volledig uit design opgetrokken comeback album van Dexys Midnight Runners, behouden wij toch de nodige dosis reserves. Dertig jaar na ‘Come On Eileen’ heeft de groep zich op ‘One Day I’m Going to Soar’ ontwikkeld tot een glad balorkest dat een theatrale mix brengt van swing jazz, levenslied en variété cabaret.
Van bij de allereerste zanglijnen maakt frontman Kevin Rowland duidelijk dat we ons verhaalsgewijs in de jaren ’40 bevinden, en geeft hij aan dat we ons klaar kunnen maken voor een weemoedige langspeler over verloren dromen. De band liet retro kledij ontwerpen, heel het artwork staat in het teken van voornoemde tijdsperiode, en niet alleen maakte Rowland gebruik van method acting technieken waardoor zijn overdreven pathetische manier van zingen bij momenten erg klef dreigt over te komen, tevens huurde hij de actrice Madeleine Hyland in om de groep van extra vocalen te voorzien. Waar haar achtergrondbijdrage op single ‘She Got a Wiggle’ nog best te pruimen valt, gaat het even later op ‘I’m Always Going to Love You’ en ‘Incapable of Love’ helemaal over de top. We krijgen enkele tenenkrullende duetten voorgeschoteld waartegen het melodramatische gehalte van Meat Loafs ‘Paradise by the Dashboard Light’ nagenoeg in het niets verzinkt.
Het goeie nieuws dat er te rapen valt, heeft daarenboven een keerzijde. Om te beginnen liggen alle nummers uitermate goed in het gehoor. We zouden ze echter eerder aanstekelijk dan catchy noemen; ze komen niet echt verfrissend over, maar nestelen zich jeukend als een vervelende muggenbeet in je gehoorkanaal. Verder valt de band muzikaal niet op het kleinste foutje te betrappen, ze klinken als een gerodeerde liveband die hun set tot in de kleinste details, bijna op het ergerlijke af, hebben uitgewerkt, waardoor het geheel zich zo afgelikt presenteert dat het lijkt of je een ganse emmer stroop rond de mond kreeg gesmeerd.
Hoe minutieus alles ook werd uitgekiend en hoe perfectionistisch de uitvoering ook is, toch slaagt Dexys er niet in ons mee te nemen naar een ver verleden. Veeleer hebben we de indruk te luisteren naar een ensemble dat niet zou misstaan op een trouwfeest, of erger nog een braderie. We horen een mierzoete muziekmachine die zo ongegeneerd teert op nostalgie en melancholie dat je je haast op je ongemak gaat voelen.
We denken niet dat de hedendaagse indiekids veel boodschap hebben aan ‘One Day I’m Going to Soar’; meer dan met een iPod associëren we dit plaatje immers met een verlaten jukebox in het soort anachronistisch café waarover Guido Belcanto vast en zeker een droefgeestige ballade weet te schrijven.
Album verdeeld door N.E.W.S