De derde postpunkgolf spoelt met het debuut van The Waltz trefzeker op eigen bodem aan. Het viertal (in iets andere samenstelling) schopte het in 2018 tot de finale van Humo’s Rock Rally. Met ‘Looking-glass self’ komen Kevin Anne (zang en gitaar), Benoit Lefaut (gitaar), Elmo Vanhoutteghem (bas) en Sybe Verbluys (drums) goed getimed weer boven water om de concertzalen op te warmen.

Kijk in de spiegel. Wat zie je? Veronderstel en creëer het beeld van hoe je ouders je zien, hoe je vrienden je zien, hoe je collega’s je zien, hoe je ex je ziet. Zie je vijf verschillende reflecties? Ben je in de war over je échte identiteit? ‘All the rage’ verzorgt de soundtrack voor dit gevoel, op het album ingeleid door de gesproken tekst-intro, ‘Looking glass-self’. De opgebouwde spanning wordt in dit nummer bekoelt door een Franz Ferdinand-achtige geïnspireerde stem die vervelt in geschreeuw.

Nog steeds een beetje anxiety? Luister gewoon verder. De Korterijkzanen trekken ten strijde, letterlijk, met het brommende ‘Dicktator’ (“When will you let go? Let go of your ego”), het mild-melodische ‘Ulterior motives’, het chaotische ‘Schadenfreude’ (persoonlijk nieuw favo woord), het noisey ‘Enter the world’ en het krachtige ‘Egoside’. Enige constante zijn de woeste gitaren.

Iets minder fel gitaarwerk bevindt zich in het middendeel, de romp van het album. ‘Necessary evil’ is traag, enkel de teugels van de instrumenten worden op het einde losgelaten. ‘Flowers’ (persoonlijke favoriet) vat een donkere en catchy sfeer met de groeisnelheid van een plant (“Flowers grow slow”).

Na geschreeuw, bekoel je. Na downs, komen de ups. ‘Looking-glass self’ vat die dynamische schommelingen. Soms onderkoeld, soms catchy, soms hard, soms rustig, maar nooit vervelend. Net zoveel adjectieven als er beelden van jezelf bestaan dus.