“Hoe meer invloeden, hoe meer vreugd”, moeten de leden van Deleyaman gedacht hebben. Het geesteskind van Aret Madilian is niet voor één gat te vangen. Wie dacht dat er heden ten dage nog grenzen zijn, hetzij muzikale, hetzij geografische, krijgt voor de zesde maal op rij een veelkleurige middelvinger in het gezicht geduwd.
De wortels van Madilian vinden we terug in obscure uithoeken van de jaren tachtig. Hij verdiende er zijn sporen met new-wave-elektronicaproject Vogue en post-punkband Wog. Verder was hij labelmaatjes met onder meer Hüsker Dü, Black Flag en Minutemen, maar naar eigen zeggen lieten Britse acts als Joy Division en Stone Roses een even grote stempel achter.
De tweede grote inspiratiebron voor Deleyaman vormt de Anatolische volksmuziek die via Arets Armeense roots werd binnengebracht. Meanderende solo’s op de doedoek, een traditioneel, uit abrikozenhout vervaardigd Armeens blaasinstrument, zijn hen dan ook niet vreemd. Dle Yaman is niet toevallig een bekende melodie uit de Armeense volksmuziek die vaak op die doedoek wordt gespeeld. De band opereert tegenwoordig vanuit Frankrijk, wat er toe leidt dat de teksten afwisselend in het Engels en het Frans worden gezongen. Madilians sonore bariton wordt afgewisseld met de nimfenstem van zangeres Beatrice Valantin. Hoewel de ingrediëntenlijst dus goed gevuld is, slaagt het collectief er steeds in een coherent gerecht af te leveren. Dat is op hun zesde worp ‘The edge’, hun eerste plaat die geen getal als titel heeft, niet anders. Zwervend tussen de kaalheid van de Armeense steppen, zoals in het uitgebeende ‘Softly’, en de weelderige meeslependheid van Dead Can Dance, zoals in het met vrouwenstemmen omzwachtelde ‘Beatrice 1’, stippelt Deleyaman een geheel eigen route uit, mijlenver van de geijkte paden. Wij betreuren de platenboer die moet beslissen op welk schap hij dit schijfje moet thuisbrengen.
Van enige zweverigheid is het resultaat echter niet gespeend. Wij hoopten bovendien dat sommige productie-effecten, zoals de galmende drums op ‘Mental horizon’, sinds de jaren tachtig met pek en veren waren verbannen. Niets blijkt minder waar. Op het terrein van de volksmuziek komt deze groep net iets beter tot zijn recht. Maar vooraleer je de kleine mankementjes hebt opgemerkt, ben je al lang meegevoerd met deze mysterieuze karavaan. Terwijl de zoveelste hokjesdenker met gebogen hoofd het strijdperk verlaat, kunnen wij enkel opmerken: missie geslaagd, de grenzen zijn wederom stijlvol gesloopt.
Deleyaman live aan het werk zien kan binnenkort in Brussel (Art Base, 11.10, info & tickets) en op nog aan te kondigen locaties in Nederland (4, 5, 6, 7.09 en 23, 24, 25, 26.10).
Album verdeeld door Sonic Rendezvous
