Van tienerster tot protestpopprediker: Declan McKenna heeft op korte tijd een lange weg afgelegd. Dat beseft de 21-jarige Britse indierock-revelatie zelf ook. Drie jaar na debuutplaat ‘What do you think about the car?’ opent hij opvolger ‘Zeros’ met “What do you think about the rocket I built?”  Het antwoord: best fraai, Declan.

Als zelfs het ISS tegenwoordig moeite heeft om ruimteafval te ontwijken, dan mag de rocket van een plaat die McKenna in elkaar gestoken heeft ook wat weerwerk verwachten. Ironisch genoeg gaat hij op deze conceptplaat de maatschappij en de powers that be te lijf, terwijl een pandemie van z’n definitieve doorbraakjaar een regelrechte ramp maakte. Bijna een half jaar na de geplande release ligt ‘Zeros’ alsnog in de rekken.

McKenna mag dan wel de millenial-stempel krijgen, hij kent wél z’n klassiekers. Platen met een narratief die de boel bijeen houdt zijn haast een anachronisme in tijden waarbij je vooral zo veel mogelijk nummers moet uitbrengen in de hoop zo veel mogelijk entrees in streamingplaylists te krijgen. Maar McKenna waagt zich zowaar aan een (vaag) conceptalbum, een begrip dat na de progrock-hoogdagen in de seventies toch wat verbrand is. De plot is gelukkig niet essentieel om van ‘Zeros’ te genieten, al geven we graag de korte samenvatting mee: hoofdpersonage is voorbestemd om astronaut te worden, maar sterft in een poging de Aarde te ontvluchten.

De motieven om de atmosfeer te verlaten zijn intussen legio: politieke mistoestanden en onrust (‘Daniel, you’re still a child’), klimaatopwarming (‘Sagittarius A*’) en de maatschappelijke erfenis van het Thatcher-bewind in de jaren tachtig (‘Rapture’). Meer dan het verhaal van Daniel blijkt engagement nog steeds de rode draad. McKenna debuteerde in 2015 met single ‘Brazil’, een aanklacht tegen de rol van FIFA in de organisatie van het WK voetbal in 2014 en bracht vorig jaar de bevlogen losse single ‘British bombs’ uit.

Muzikaal en tekstueel refereert McKenna regelmatig naar grote Britse rockers uit de seventies. David Bowie, Roxy Music en Elton John zijn nooit veraf, en ‘Be an astronaut’ start als een echte McCartney-pianoballad die niet had misstaan op een Wings-plaat. Het pleit voor McKenna’s songschrijfkwaliteiten dat hij die invloeden gebruikt om z’n eigen muziek af te kruiden in plaats van het verleden lauw te serveren. Het geeft ‘Zeros’ een herkenbaar en tegelijkertijd eigentijds karakter. Met ‘Beautiful people’ heeft hij bovendien opnieuw een bescheiden anthem geschreven waar The Kooks en Circa Waves vast jaloers op zijn.

Na een debuut dat overschaduwd werd door hype en verwachtingen, bewijst Declan McKenna met ‘Zeros’ dat hij wel degelijk een getalenteerd songschrijver en bezield muzikant is; een posterboy voor boomers, millenials en alles ertussenin. Benieuwd wat er na de auto en de raket nog allemaal zal volgen van deze muzikale Elon Musk.