Drieëndertig minuten muziek in zes jaar, dat is vijf en een halve minuut per jaar of zevenentwintig en een halve seconde per maand. Je merkt het, we kunnen schamper doen over het lange tijdsverloop tussen ‘Island Intervals’ en Death Vessels vorige worp ‘Nothing is Precious Enough for us’, zeker als je bedenkt dat The Kinks, The Beatles en The Beach Boys in de eerste zes jaar van hun carrière respectievelijk acht, elf en veertien albums uitbrachten.
Maar zou in ons vluchtige, digitale tijdperk voor straffe muziek niet hetzelfde gelden als voor goede wijn: een jarenlang rijpingsproces zorgt voor een optimaal resultaat? Voor Joel Thibodeau, indianen-look-a-like en de man achter het dodenschip, lijkt dit alleszins zo te zijn. Met zijn unieke, androgyne sopraanstem en zijn feilloze gevoel voor melodie houdt hij ons de hele plaat lang, van de aangrijpende mysterieuze opener ‘Ejecta’ tot de vertederende afsluiter ‘Loom’, in de ban. Een betoverend folky epos is het resultaat.
Nieuwe kracht en inspiratie vond de Amerikaan op één van de koudste en dunst bevolkte (ei)landen van ons Europese werelddeel: IJsland. Death Vessel verbleef er enkele maanden bij de plaatselijke Brangelina, Jónsi en Alex Somers. Wonderproducer Somers drukte zwaar zijn stempel op dit album: van het bedje geklingel dat uit kapotte muziekdoosjes lijkt te komen op ‘Ejecta’, over de smachtende koortjes op de achtergrond van ‘Loom’, tot de echoënde natuurgeluiden op zowat heel de plaat. Als manlief Jónsi zich bij Thibodeau vervoegt voor het bloedmooie duet ‘Ilsa drown’ is het plaatje compleet.
Of Jónsi’s wederhelft zijn trukendoos nu toepaste op de postrockers van Sigur Rós, de tweelingzussen van Piscal Pinon of de ijsjeslikkers van Rökkuró, het leidde tot nu toe steeds tot magische resultaten. Of de betovering even groot is als Somers nu eens geen landgenoten maar een Amerikaanse folkie onder handen neemt, vraag je je af? Wij kunnen daarop, uitgeteld na de emotionele mokerslag die ‘Island intervals’ nu eenmaal is, enkel volmondig ja antwoorden. Dat sommige fans misschien heimwee zullen hebben naar de americana en folk van Death Vessels twee vorige platen, negeren we terwijl we de melomane kwijl van onze kin vegen, nadat onze oren zich aan deze meesterlijke parel hebben gelaafd.
Verdeeld door Konkurrent
