Tot 2020 was A2B2 een obscure website van Andy Morin, een van de leden van het iconische trio Death Grips. In dat jaar transformeerde de site naar een publieke blog en een organisatie die fans hyperactieve livestreams, radio-uitzendingen en magazines voorschotelt. Twee jaar later lanceert Morin A2B2 Records, een platenlabel dat nu zijn eerste album heeft uitgebracht. De New Yorkse Kat Liu bijt de spits af en brengt onder de naam Death Insurance een kwieke plaat. Op ‘I’m in your walls’ is Liu niet schuw haar stem te laten klinken, iets wat in haar vorig werk eerder een zeldzaamheid was.
‘I’m in your walls’ biedt niet bepaald hoofdtelefoonmuziek, tenzij je enorme haast hebt. De plaat geeft je weinig ruimte om te ademen. Na het eerste nummer weet je ongeveer wel wat je moet verwachten: amen breaks, gabberkicks, tempoveranderingen en de jonge vrouwenstem van Kat Liu, schreeuwend over haar onverbloemde angst voor de dood. Het punkgehalte – dat ons doet denken aan acts als Atari Teenage Riot – steekt Death Insurance in een cyberjasje. Zo is ‘go offline’ een anthem over internetcultuur, sociale angsten en isolatie. Liu toont hierop haar wil om naar buiten te gaan en de onlinewereld vaarwel te zeggen. Met de retro-achtige albumcover en de synthesizers die ons doen denken aan videogames, schijnt het plaatje te kloppen.
De teksten over zelfmoord en de angst voor de dood, die zich vooral in de eerste helft van de plaat nestelen, zijn niet bepaald diepgaand. Ze brengen haar paranoia wel over, maar leveren niet echt iets nieuws bij elke luisterbeurt. “Oh my god there’s no one left to save me from this pending death” jammert Liu op ‘0hmyg0d’, voordat ze de luisteraar enkele metalscreams serveert. Liu klinkt soms wat puberaal waardoor haar teksten pseudo-edgy dreigen over te komen.
Het is na enkele tracks dat Death Insurance het palet uitbreidt. Op ‘bugbite’ maakt ze plaats voor haperende stemsamples en gitaarriffs. De verwoestende basklank gaat hier heerlijk samen met Liu’s catchy lyrics. Ze zingt in het absurde nummer over hoe er één, twee, drie insecten op haar vloer liggen terwijl er vijf, zes, zeven, acht aan haar deur staan. “And I’m gonna let them in cause they wanna have fun / And they gonna fly around and I’m gonna grab my gun.” Of het een metafoor is voor mensen die ze minacht of niet, het beeld dat Liu in dit nummer oproept is vies, harig en ongemakkelijk. Het zijn nummers als deze en ‘go offline’ waarin de tekst een interessante laag toevoegt aan de muziek.
De sonische ervaring – de acht nummers komen als een muur op je af – is uniform, maar mist een soort lichtvoetigheid. Het gebrek aan rustpunten maakt het luisteren naar het album op momenten eerder vermoeiend dan stimulerend. Het begin van ‘ifeelgr8’, een waanzinnig aanstekelijke synth- en breakcompositie, is jammer genoeg een van de weinige momenten van de plaat waarop het hoge tempo écht verslavend werkt. ‘I’m in your walls’ is zo’n album dat we soms liever af willen zetten. In zijn geheel overtuigt het net niet.
