Wie is er bang voor Deafheaven? Nog veel te veel mensen als je het ons vraagt. Een voorbeeld: hoewel onze mama weet dat we af en toe eens een noiseplaatje durven opleggen, kijkt ze toch raar op bij de mededeling dat we ‘die black metal van Deafheaven toch echt wel te gek vinden.’ Toegegeven, we gebruiken de term black metal juist om die reactie uit te lokken, want daarna moeten we meteen nuanceren. Ja, Deafheaven is luid en ja, de scheurende screams en zelden aflatende blastbeats kunnen niet-metalheads aanvankelijk afschrikken, maar waarom geven wij dan toch vierenhalve ster aan ‘New bermuda’ en moet je deze plaat zo snel mogelijk aanschaffen?

Simpel, omdat Deafheaven beloont. Dat bedoelen we op twee manieren. Ten eerste is er dikwijls een prachtig catharsismoment dat doorheen de duisternis priemt, zoals de euforische riff op 3:24 in ‘Brought to the water’. Door met dat topnummer te openen kon ‘New bermuda’ al niet meer stuk. De band haalt hier al zijn demonen en melodieën uit de kast om de luisteraar bij zijn kippenvel te grijpen. De verschillende nuances die het vijftal vertoont zou je niet meteen verwachten van een groep die zichzelf ‘doofhemel’ noemt, en toch kunnen heel veel bands nog iets van hen leren, of ze nu screamen of niet. We zouden de prachtmomenten in de overige vier nummers ook kunnen benoemen en analyseren, maar we laten u dat liever zelf ontdekken. Met deze groep weet je immers nooit waar iedere individuele luisteraar zijn hoogtepunt vindt.

Ten tweede beloont de band ook omdat ze je op een andere manier naar het genre laat luisteren. Deafheaven geeft hier een ideale introductie tot de black metal in slechts drie kwartier, want na een tijdje komen de emoties achter de brutale screams onvermijdelijk bij iedereen binnen. We spreken nu even in naam van de indiefans die op onze misleidend genaamde website terechtkomen, aangezien het grenzeloze genrehoppen van Deafheaven het niet makkelijk maakt om een label op hun muziek te plakken. Namen die door ons hoofd schoten tijdens het beluisteren van ‘New bermuda’ varieerden van Explosions in the Sky, Slowdive, Metallica over Wilco tot zelfs David Bowie. Vraag ons echter niet meer welke stukken die associaties precies teweegbrachten; in het kluwen van deze band kan je zoveel knooppunten uit de muziekgeschiedenis tegenkomen als je zelf wil.

Deafheaven lijkt dus verder te willen gaan in hun verkenningstocht, terwijl deze derde plaat toch meer rechttoe rechtaan riffs bevat dan de voorganger. ‘Sunbather’ rechtvaardigde de term blackgaze door de meanderende shoegazetapijten, maar de band wil zich duidelijk niet verder in dat hoekje laten duwen. Naast de hokjesdenkers die Deafheaven als een bende genreverraders bestempelen zullen er nu misschien nieuwe stemmen opgaan die vragen om het oude recept. Laat je door geen van beide misleiden. ‘New bermuda’ is één van de strafste platen van het jaar, en wees niet bang om Deafheaven te volgen. Ze kunnen je naar interessante plaatsen brengen.

Deafheaven speelt op 15 maart in de AB. Tickets voor dat optreden vind je hier.

Album verdeeld door Anti-