In het lange rijtje van nineties revivals verwelkomen we opnieuw de jongens van Dead Man Ray, die na een teaser-ep eind 2018 (‘EEN’) hun vierde langspeler ‘Over’ op de wereld loslaten.

Na een onderbreking van liefst zestien jaar van uiteenlopende carrières in verschillende projecten vinden Daan Stuyven, Rudy Trouvé, Elko Blijweert, Karel De Backer en Wouter Van Belle elkaar terug. Rond de millenniumwisseling verwende Dead Man Ray ons met langspelers ‘Berchem’ (1998), ‘Trap’ (2002) en ‘Cago’ (2002) – afgewisseld met enkele ep’s – en kreeg daarvoor in de Nederlandstalige schrijvende pers meer dan eens de nodige superlatieven naar het hoofd geslingerd. De band was cult en succesvol, maar onder meer artistieke meningsverschillen brachten een (voorlopig) einde na de opnames van ‘Cago’. Onder het motto never change a winning team lijkt de malaise gelukkig ‘Over’ en wordt een nieuw hoofdstuk geschreven dat in het verlengde ligt van de bands eerder materiaal.

Om onmiddellijk duidelijk te maken hoe Dead Man Ray anno 2019 klinkt, krijgen we met ‘Blisters’ een opener van meer dan acht minuten die in één song mooi samenvat waar we ons aan mogen verwachten: een resem zorgvuldig opgebouwde nummers met verschillende ritmes en tempo’s en van uiteenlopende genres. Enkel de elektronicaliefhebbers moeten nog even hun beurt afwachten. Nochtans is ook meteen duidelijk dat er weinig aan de oorspronkelijke sound werd gesleuteld, dankzij de combinatie van Stuyvens typerend stemklank en Trouvés ogenschijnlijk ongestructureerde gitaarspel.

Dat laatste komt meermaals terug op ‘Over’, zoals in ‘Monochrome’, dat zich laat kenmerken door een aaneenschakeling van ingenieuze overgangen tussen structuur en geveinsde wanorde. Na het zweverige ‘Out’ vormt het uptempo en door een aanstekelijke beat voortgetrokken ‘Millionaire’ een persoonlijke favoriet. Hetzelfde kan overigens gezegd worden van ‘The ladder’. ‘The waving song’ triggert dan weer de nieuwsgierigheid in de zin dat Dead Man Ray niet snel in de kaarten laat kijken. Het is steeds afwachten welke richting een nummer uitgaat, doch de luisteraar komt zelden bedrogen uit.

‘Over’ blijft tot op het eind boeien. Het rustige ‘The flock’ laat zich opnieuw kenmerken door een slimme structuur en afsluiter ‘How to fall’ brengt een ietwat zwaarmoedig einde aan het verhaal: “I don’t have a problem with the concept of falling, as long as I can choose at what speed”.

Niet alle revivals trappen in de val van de overbodigheid en een onbevredigd gevoel van nostalgie. Misschien is dat wel het belangrijkste dat we moeten onthouden van ‘Over’.

Dead Man Ray speelt donderdag 25 april in een uitverkochte Ancienne Belgique. Deze zomer speelt de groep op onder meer Cactusfestival en Dranouter en in het OLT Rivierenhof.