De bonte, wondere en merkbaar grenzeloze wereld van internet fenomenen Dylan Brady en Laura Les wordt door middel van een remixalbum met een extension pack uitgebreid. Het album, dat een verlengstuk moet zijn van hun knotsgek en bij momenten de grens tussen on -en ironisch aftastend debuut, valt op dezelfde manier in zijn plooi; een onbegrensde feestplaat zonder al te veel lijn of structuur die schippert tussen succesrijke en eerder onafgewerkte ideeën.

Het idee dat er een bepaalde lijn of cohesie in zowel de herwerking als het origineel zou moeten zitten, is bijna verwerpelijk. Het duo staat bekend om zijn botsautomentaliteit wanneer het aankomt op het verwerken en integreren van verschillende stijlen in hun nummers. Helaas is het jammer dat het duo het album eerder cureert waardoor deze eerder aanvoelt als een samenraapsel van verschillende projectjes dan dat het een samenhangend geheel vormt. Ze haalden voor deze heuse onderneming hun telefoonboek boven en namen daarbij – net zoals het online festival dat het duo enkele maanden terug organiseerde – een loopje met het beste wat de PC Music-community te bieden heeft. Zo trachten A.G. Cook en umru een andere kijk te geven op de al met kitsch doorspekte bubblegum bass-beats van het duo in een nog versplinterende vorm die qua textuur doen denken aan enkele nummers op ‘How i’m feeling now‘. Elders opteert Danny L Harle om van ‘gec 2 ü’ een stompend happy hardcore-kanonskogel te maken.

Verder vertalen uit diezelfde PC Music-stal GFOTY en Count Baldor perfect de ironie die met enkele zeer lachwekkende one-liners en dito videoclip. Datzelfde kan ook gezegd worden over ‘gecgecgec’ dat waarschijnlijk de meest ingrijpende herwerking krijgt van het hele album. De kenmerkende ‘gec’-sample wordt naar de achtergrond verwezen waardoor het kan dienen als de fundering voor het poppy trap-nummer dat Lil West en Tony Velour er uiteindelijk van hebben gemaakt. Andere internet cultfenomenen zoals Dorian Electra, Tommy Cash, N0THANKYOU en Black Dresses verpersoonlijken dan weer mee het nihilistische en cynische gedachtegoed van vele zoomers waarbij extreme texturen, luide kloppende beats en meme-cultuur in elkaar verstrengeld geraken.

Aan de andere kant lijken een aantal artiesten er (al dan niet samen) niet in te slagen iets anders te doen met de nummers die hen gegeven worden. In ‘ringtone’ is er nauwelijks sprake van enige vorm van chemie tussen Charli XCX, Kero Kero Bonito en Rico Nasty terwijl Injury Reserve het bijzonder moeilijk heeft om de vermorzelende beats te overtreffen op ‘745 sticky’. De versleten punkers van Fall Out Boy vermassacreren dan weer ‘hand crushed by a mallet’ dat met z’n productie en schreeuwerige vocals gewoon in de studio had moeten blijven liggen.

Op zijn best voelt ‘1000 gecs and the tree of clues’ als een prima collectie nummers waarmee je al cherry pickend je betere party-playlist kunt aanvullen. Anderzijds is het teleurstellend dat zoveel gasten en het duo zélf niet alleen individueel ondermaats presteren maar als collectief een album hebben gemaakt dat van hot naar her springt. De flow loopt soms spaak en ideeën blijven te vaak onvoldoende uitgewerkt – iets wat bij het debuut wél lukte en het duo zijn fameuze cultstatus opleverde.