The Besnard Lakes is een Canadees zestal dat gebouwd is het op het echtpaar Jace Lasek en Olga Goreas. Ze maken al vijf albums lang ijle, ongrijpbare muziek die zowel atmosferisch als psychedelisch is. Hun zesde, de plaat met de onmogelijke titel ‘The Besnard Lakes are the last of the great thunderstorm warnings’ is hun beste plaat tot nog toe.

De plaat is opgebouwd uit vier delen (‘near death’, ‘death’, ‘after death’ en ‘life’) en ambieert een conceptplaat te zijn over de dood. Dat kan gaan over het overlijden van Talk Talks Mark Hollis (in ‘Raindrops’), Prince (‘The father of time wakes up’) of Laseks eigen vader (‘Christmas can wait’). Het hele gebeuren duurt bovendien 72 minuten. De grens tussen ambitieus en pretentieus loopt bij dergelijke projecten al snel in elkaar over, maar The Besnard Lakes weten mooi aan de juiste kant te belanden. Onze gedachten mijmeren al eens uit naar ‘Agaetys Byrjun’ (Sigur Ros) en ‘All is dream’ (Mercury Rev), ook twee platen die hun torenhoge ambities wisten waar te maken.

Het recept is nochtans niet grondig gewijzigd ten opzichte van de voorgangers: de ijle zanglijnen van het echtpaar worden afwisselend verstopt achter bakken galm, echo, uitwaaierende synths en Pink Floydesque gitaarlijnen. De zanglijnen zijn zelden memorabel te noemen, tempowisselingen even schaars als geopende cafés in de winter van 2020-2021. Geen enkele song staat echt op zichzelf. Toch werkt het: wie de hele trip uitzit op hoog volume wordt ondergedompeld in de feeërieke, mystieke sfeer die The Besnard Lakes weten te creëren.

Denk bijvoorbeeld aan het magistrale ‘Christmas can wait’, waarin enkel trage synths vijf minuten lang de falsetto van Lasek begeleiden tot er uiteindelijk toch een drumpartij en een psychedelische gitaarlijn invallen.  Het daaropvolgende ‘Our heads, our heart on fire again’ gaat van start alsof een synthpopklassieker uit de mouw zal geschud worden, maar dat idee wringen de Besnard Lakes snel vakkundig de nek om met vals klinkende gitaarerupties.  ‘Feuds with guns’ gooit M83 met Slowdive in de blender, wat een verdomd lekkere cocktail oplevert. ‘The dark  side of paradise’ is meer ambient dan rock en is één grote dromerige trip met een etherische outro van een aantal minuten.

Het moge duidelijk zijn: de zesde van The Besnard Lakes is geen plaatje van singles. Het is onmogelijk om er één nummer uit te kiezen dat het verschil maakt. ‘The last of the great thunderstorm warnings’ verdraagt geen shuffle en kan niet zomaar in een afspeellijst met gelijkaardige nummers worden toegevoegd. Nog meer dan de voorgangers is dit één eenheid waarbij de som der delen groter is dan de delen afzonderlijk.

Een gemakkelijke plaat is het evenmin. Nogal wat luisteraars zullen afknappen op de ijle stem van Lasek en zullen vruchteloos wachten op een hard-zacht contrast. Enkel ‘New revolution’ valt op door zijn industrieel aandoende drumpartijen. In die zin is een groep als Sigur Ros makkelijker behapbaar.

Alsof dat nog niet genoeg is eindigt het slotnummer alsook titelnummer met een tien minuten durende ambientdrone. Echt veel voegt het niet toe aan het al indrukwekkende geheel, maar misplaatst zouden we het niet noemen.

Wie de moeite wil doen kan hier een heel mooi plaatje ontdekken dat perfect past bij deze donkere winter. Met de lichten uit en het geluid op het hoogste volume zal zich de schoonheid pas echt openbaren.