Als je jezelf als naam ‘De Toegift’ aanmeet, dan schep je meteen grote verwachtingen voor je tweede album. Gooi daar nog een albumtitel als ‘Kleine auto, grote hot wheel’ tegen aan en onze hersencellen worden pittig geprikkeld in de zone die instaat voor ‘licht absurdistische edoch diep poëtische kunst’. De band rond zanger Maxim Ventulé heeft sinds 2022 aan stevig tempo getimmerd aan de weg, met een breed gesmaakt titelloos debuut en drie EP’s. Wanneer je fluisterende indiepop maakt in onze geliefde moedertaal is het eerste raakpunt uiteraard Spinvis. En meer Spinvis is altijd goed! Maar in hun kleine auto verkennen ze deze maal ook verdere oorden tussen sepia soundscapes.

Binnenkopper ‘Odysseus’ doet wat het moet doen: op zoek gaan, Griekse eilanden verkennen, dobberen op de oceaan richting de verste kim. Weemoed vaart zij aan zij met verlangen en nieuwsgierigheid, een puik sfeertje om mee van wal te gaan. Op plaats twee komt ‘liefde is lang’ glorieus binnen gefietst. Dat hoorden we nog niet vaak in het Nederlands: lustig voortstuwende jangle pop, met toetsen van Alvvays en Ducks Ltd. Een nummer om mee tussen de korenvelden te glijden, wind in de haren, zon boven de zadeldaken. Een prachtige ode aan de liefde, een tekst die met zacht gemoed abstractie en droombeelden combineert tot een perfect, klein schilderijtje. Een nummer dat voor altijd in mijn hersenstam mag logeren.

Eerlijk? Wij zouden gerust ons linkerbeen willen afstaan voor een volledig, Nederlandstalig album vol jengelende lo-fi pop (hoera voor protheses!). ‘liefde is lang’ staat in zijn genre echter eenzaam op de tracklist. Wie zijn wij om De Toegift te zeggen wat ze doen of laten mogen? De schoonheid komt na het openingsduo namelijk trager aangeschoven met het ingetogen ‘Saponaria’, over de gordijnen uit Ventulé’s jeugd. Een geweldig mooi nummer, met een uitzonderlijk zacht uitgesponnen ambient outro. Wij zijn suckers voor wat goeie ambient. Het mag gezegd zijn: bij de gemiddelde indiepop komen wij niet aan ons trekken. Maar De Toegift toont zich doorheen dit album uitermate vloeiend in het creëren van dobberende soundscapes en zalvende ambient. Menig outro en interlude (‘Saponaria’, ‘samen zacht’, ‘i’, ‘ii’) wordt er heerlijk mee ingekleurd. Neem nu hoe ‘alsof’ overgaat in ‘ii’: we zeggen onze afspraak bij de sauna af en luisteren dit gewoon een uurtje of twee op repeat. Geen opgietsessie meer nodig.

Wanneer gaat het dan alsnog mis? De eerste destabilizering passeert in het midden van het album, alwaar ‘Á’ blijft steken in zijn gimmick: een luide, uitgestrekte gil. Wij zijn ook steeds vaker boos en bang. En toch komt dit nummer niet binnen. Misschien is het moeilijk om geloofwaardig te slaan tussen zo veel schoon gezalf. Ook ‘Ýparxi’, nota bene plotsklaps in het Grieks, haalt ons uit die Hot Wheel-flow. De poëzie en klankkleur van het Nederlands lijken vereisten om ons te raken. Als we daardoor ruiken naar chauvinisme, tant pis!

Als we al deze miniatuurwagentjes in onze knikkerzak steken, eens goed rammelen en gluren welke score er uit rolt, landen we in eerste instantie op een moddervette 3,5 sterren. Te weinig! Dus steken we nog even volgende overwegingen erbij in de zak. ‘liefde is lang’ is een nummer voor de eeuwigheid dat iedereen hoort grijs te draaien, én, wij willen meer poëzie als De Toegift en minder karamellenverzen in deze wereld (sorry, Bazart). Nog eens goed schudden met deze info, et voila, een welverdiende onderscheiding voor de kleine auto cruizers rolt eruit.