Voor zijn vijfde studioalbum stoeide The Weeknd met het idee van een ter ziele gegane luisteraar. Tijdens het filerijden in de donkere tunnel van het vagevuur zet die, op weg naar dat licht in de verte, de radio aan: ‘Dawn FM’. De begeleidende radiopresentator is niemand minder dan Jim Carrey die je met zoete stem rustig bijstaat op weg naar de overkant, ‘You’ve been in the dark for way too long / It’s time to walk into the light’. Wat volgt is een klein uur radio volgens een The Weeknd wiens ster blijft rijzen: gladde en bonzende beats, giftige lyrics, refreinen als velcro en nihilisme door de ogen van een stiekeme romanticus.

Abel Tesfaye aka The Weeknd heeft geen last van prestatiedruk. Drie jaar na de release van monsterhit ‘Blinding lights’ en het positief onthaalde ‘After hours’, blijft The Weeknd lustig verder werken. Ondertussen is de bekendheid van Tesfaye, die ooit anoniem startte op YouTube en zijn identiteit ruime tijd in het ongewisse liet, enkel maar exponentieel gestegen. Een eerste plek op de Billboard Greatest Songs of All Time Hot 100, een Super Bowl optreden en talloze rode blazers later is het tijdperk van ‘After hours’ afgerond en blinkt er alweer iets nieuws aan de horizon.

Verfijnder en met (nog) meer focus dan ‘After hours’, komt ‘Dawn FM’ met een The Weeknd voor de dag die artistiek alles op een rijtje heeft. Er werd weer een personage bedacht voor deze albumcyclus, de vaste producers zijn opnieuw van de partij en beste vriend La Mar Taylor deed terug zijn ding voor de videoclips. The Weeknd staat ondertussen niet enkel garant voor kwalitatieve muziek met waarborg op hits, ook de volledige visuele omkadering is zorgvuldig uitgestippeld. De performance blijft niet op het podium, een album wordt zowaar een totaalervaring.

Om de belevenis van ‘Dawn FM’ op punt te zetten rekende The Weeknd ditmaal niet enkel op getrouwen als Max Martin en Oneohtrix Point Never. Grote namen als Calvin Harris en Swedish House Maffia onderstrepen nogmaals de huidige status van Tesfaye en brengen ook wat verwacht wordt: ‘How do I make you love me?’ blijft kleven en de ‘I said’ die het refein inluidt klinkt inpakklaar om mee uit te pakken op de volgende Super Bowl. De EDM-toetsen van de genodigden zijn het luidste op de ‘Dawn FM’ radio versie van ‘Take my breath’, met een intro en outro zo vloeiend om probleemloos in elke toekomstige mix te kunnen schuiven.

Ook Tyler, the Creator levert z’n stempel af, met een verse over huwelijkscontracten als nuchtere en bijgevolg humoristische noot in het anders door kalverliefde getekende ‘Here we go…again’. Het nummer nestelt zich in een rustiger deel van de programmatie dat bij momenten flirt met net te veel interlude-sfeer, ingeleid door een persoonlijk verhaal van Quincy Jones, over de oorzaak van zijn moeilijke relaties. Stroeve tot toxische relaties zijn op elk The Weeknd album wel schering en inslag, zo ook op ‘Dawn FM’. De vele drugsreferenties uit de begindagen zijn wel niet meer legio, daarvoor is het personage The Weeknd te groot geworden en heeft de persoon erachter te veel introspectief werk gedaan.

De smeltkroes van iedereen die mee aan tafel schoof, producer tot schrijver, rendeert. ‘Dawn FM’ is erin geslaagd om zowel retro als futuristisch te klinken in één vloeiende streep van koud, blinkend donker staal. Van de sexy beat onder de gladde afwijzing ‘Best friends’ tot de vanzelfsprekende meezinger ‘Less than zero’ en de entertainende interludes, overal zijn aanwijzingen te vinden dat The Weeknd zichzelf blijft verbeteren en een artiest is voor wie commercieel succes dan wel navenant is, maar geen hoofddoel lijkt te zijn. Zo blijkt ‘Take my breath’ in de context van het album meer dan ‘Blinding lights’ de lightversie te zijn, en zal gewaagde maar geslaagde opener ‘Gasoline’ menig fan even de wenkbrauwen hebben doen fronsen. Het was gemakkelijk geweest om zestien afkooksels van zijn grootste hit op een plaat te gooien, het bleek evenwel makkelijker om artistiek nog een stap vooruit te zetten en een coherent conceptalbum uit te brengen, waarvan we de afsluitende imponerende monoloog van Carrey niet onvermeld willen laten. Ochtendstond heeft wel degelijk goud in de mond.