The Antler King draait al eventjes mee, al wist de band rond Esther Lybeert en Maarten Flamand nooit echt door te breken. De indiepop op zijn eerste album en de uitdieping op het tweede, ‘Patterns’: het klonk allemaal erg mooi, alleen ging het nimmer zo diep als pakweg Marble Sounds. Tijd dus om anno 2018 met ‘Ten for a bird’ nog maar eens het geluid te verbreden.
De zomer is duidelijk op zijn laatste benen aan het lopen en met de herfst voor de deur mag het al eens wat donkerder. Iets wat meteen ook een nieuwe richting aangeeft. ‘448 figures’ start dreigend, maar het is pas met ‘Orange monkey’ dat ze echt losbarsten. Echo’s van The Black Heart Rebellion klinken in de verte en heerlijk bezwerend klinkt het “we collide tonight“. Een vleugje Bowie op het einde maakt het af.
Daarna nemen ze wat gas terug. Het stampende verdwijnt met het fluisterende ‘Siberian times’. Ondanks het vrij macabere ‘Beatles’ worden we zachtjes in slaap gewiegd. Muzikaal zakt het geheel ietwat in en ‘Foreign land’ is daarna ook niet echt een nummer dat de koers kan rechten (hallo daar, Little Trouble Kids trouwens).
‘Pixie-led’ mag ons dan wel nog even doen opschrikken, het is vooral ‘Future echoes’ dat ons weer bij les haalt. Het geheel baadt in een obscuur sfeertje, met dat lome gitaarlijntje over die zompige drums. Marilyn Monroe die dronken rondjes danst in de regenachtige nacht, zo klinkt het. Dat hoge niveau blijven ze aanhouden met bijvoorbeeld ‘Birds in disguise’, dat teruggrijpt naar dezelfde setting die ‘Orange monkey’ al deed schitteren. Deze keer wel net iets harder. Het gaat hen goed af, dat kunnen we wel stellen.
‘Moon shaped sounds’ is nog een laatste parel, al moeten we zeggen dat we ook enorm vertederd werden door het begin van ‘Il est où le Manchot?’. Die heerlijk filmische sound wordt perfect vocaal omkaderd, met die sublieme klanken van dat naar adem happen tussen de zinnen door. Wie er na zo’n hoogtepunt echter voor kiest om er een hidden track in te steken, die trapt nogal rap op onze tenen.
De kaarten zullen al zeer gunstig gedeeld moeten worden voor The Antler King om nu wel écht door te breken. Maar misschien hoeft dat niet eens. Het is weinigen gegeven om nog na drie albums echt te blijven experimenteren met hun geluid. Meestal vinden zulke bands vanzelf hun publiek, zoals The Black Heart Rebellion of Madensuyu. In ‘Ten for a bird’ schuilen nog iets te veel dipjes, maar de hoogtepunten doen ons enkel uitkijken naar wat komt.
The Antler King speelt dit najaar in verschillende Vlaamse zalen. Check de data op de Facebookpagina.
