Brakel is voor velen niet meer dan een vaste passage tijdens de Ronde van Vlaanderen én de thuisbasis van Herman (en intussen ook zoon Alexander) De Croo. De parel der Vlaamse Ardennen staat daarentegen bij weinigen bekend als een bruisend epicentrum van grunge of posthardcore. Daar hoopt het driekoppige Every Stranger Looks Like You verandering in te brengen met debuutplaat ‘Bluest shade of black’.
Na de vijftig tinten grijs zit vermoedelijk niemand meer echt te wachten op nog een les kleurenleer. Het Oostvlaamse trio trekt ons toch over de streep met rauwe muziek die ons rood van opwinding, witheet van de kolkende energie en ook wel een beetje groen van jaloezie maakt. En dan zijn blauw en zwart nog niet aan de orde geweest. De stembanden van Tim De Gieter lijken wel aan flarden gescheurd te worden als lappen vers vlees in de muil van een hongerige wolf. Zoals het een grungeband betaamt, vormen de gitaar, bas en drums een harmonieus en afwisselend samenspel van verpletterend hard en melodieus. Zo doet ‘Shards’ ons onwillekeurig denken aan de vroege Soundgarden en ‘Half of me half the time’ is Mother Love Bone op amfetamines.
Wie denkt dat deze plaat een nostalgische trip richting jaren negentig is, onderschat de stevig geplante voeten van de band in de hedendaagse modder van de door wielertoeristen zo beminde heuvels. De intro van ‘Salt’ had Nine Inch Nails kunnen zijn, al lijken ze hier door de gehaktmolen van het standaard techno-instrumentarium gehaald. Hoe het trio erin slaagt dat geluid te creëren met slechts de drie oerklassieke rockinstrumenten, is ons een raadsel. Af en toe zit de band gewoon op de bandwijdte van de metal (‘Ouroboros’, ‘Self-portrait, 2016’). Eerder dan woede is wanhoop de drijvende kracht – tijdens ‘(no) Future friends’ dreigen we even in een zwart gat te vallen. Gelukkig valt er toch nog soms eens een tweede adem te halen met songs als ‘Catharsis (Self-help)’. De zelfmoordcijfers in Vlaanderen zijn zo al hoog genoeg, Every Stranger Looks Like You.
‘Bluest shade of black’ is geen album voor doetjes. Niet enkel je trommelvliezen dienen tegen een en ander bestand te zijn; ook je ziel vereist de capaciteit krassen te verdragen. Je verdiepen in de teksten gaat je wereldbeeld er bovendien niet rooskleuriger op maken. Net als bij Nirvana bekruipt je het gevoel dat al dat moois de natuur nabootst die de giftigste planten camoufleert met de aanlokkelijkste kleuren. Misschien is dat wel de belangrijkste les van deze kleurenleer: het felste blauw verbergt het diepste zwart.
Binnenkort kondigt Every Stranger Looks Like You een hoop concerten aan, dus hou zeker de Facebookpagina van de band in de gaten.
Album verdeeld door Dog Knight Productions
