Overlaatst gingen we dubbelchecken of we onze vinger nog grondig aan de muziekpols hebben. Het leek een routinecontrole te worden. Al rolden onze oogballen zo hard uit hun kassen dat we ze onder tafel moesten gaan zoeken. Het ons onbekende, Brusselse Ultra Sunn bracht een nieuwe plaat uit. Geen groot nieuws leek ons, tot we de miljoenen aan streams zagen die ze al binnen rakelden. Vooral single ‘Keep your eyes peeled’ uit 2020 piekt vlotjes over de vijftien miljoen (!!) streams op Spotify. Hoog tijd om die zwarte zon eens te bekijken, uiteraard met de nodige eclipsbrilletjes.

Ultra Sunn gaat verder alwaar Front 242 ooit gestopt is: boze EBM met grommende synthesizerbassen, luide drumcomputers en een diepe bariton. Hoewel de meest dansbare telg uit de new wave familie nooit helemaal weg geweest is, flakkert het vuur de laatste jaren weer op. Vooral vanuit de technowereld, alwaar de laatste jaren het motto geldt: ‘sneller en melodieuzer’. Er is echter een tegenbeweging op gang, waarbij wij graag Phase Fatale aanwijzen als vaandeldrager. En toch, misschien moeten wij die vlag en wimpel wel doorgeven aan Ultra Sunn gezien hun opvallende succes.

Nu, dan moeten we eerst langspeler ‘US’ onderwerpen aan een lakmoesproef. Wanneer we ons teststrip onderdompelen, zien we deze grondig zwart en purper uitslaan. Instrumentaal wordt de 80’s-cocktail exact overgegoten in een nieuwe maatbeker. De gladde, diepe stem voorziet de mix van een fluwelen paars gewaad. Op uitblinker ‘Some ghost could follow’ toont het duo zijn uitgesproken neus voor uitermate catchy Depeche Mode refreinen, het nodige toefje schurende synthesizers en de pop factor van het geheel. Op het einde gaat zanger Sam Hugé nog een toontje hoger zingen, bijna Interpol-gewijs. Ietwat cliché, maar wat ons betreft werkt het uitstekend.

‘US’ ligt echter in het ziektebed op dezelfde ziekenboeg als het leeuwendeel van alle EBM-revivalists: het experiment waarop de eerste golf ooit gestoeld was, blijkt ver weg te zijn. Geen ruwheid zoals ‘Der Mussolini’, geen angstwekkende PTSD zoals ‘Headhunter’. Het wordt veelal vervangen door afgevijlde randjes en popsensibiliteit. Iets waar je enkel mee weg komt met een eindeloze schare aan piekfijne melodieën. Op ‘US’ lijken refreinen echter steeds inwisselbaar. Het recept blijkt een quasi exacte fotokopie doorheen de kleine veertig minuten tot de eindmeet.

Slechts tweemaal kijkt Ultra Sunn uit naar een nieuwe boeg om het overheen te gooien. Aan bakboord vinden we ‘Shake your demons’, dat plots openbreekt in een soort breakbeat herbronning van ‘Born slippy’. Het liet ons mooi naar het puntje van de stoel schuiven. Al blijft de plaat hangen zonder open te breken, alsof de sepiafilter nooit uitgezet wordt. Vervolgens gooien we het roer naar stuurboord voor de geslaagde instrumental ‘The house’, die zich zengend traag voortsleept naar de eindmeet. De synths druppelen in ware postrockstijl binnen, de lagen stapelen zich torenhoog, een gong luidt het einde in.

Het eindverdict valt ons aldus moeilijk. De productie is puik en de vocalen ijzersterk. Het geheel is echter één grote koude golf waarin we weinig eigenheid terugvinden. Als Ultra Sunn de teugels voor hun sporadische experimenteerdrang wat laat vieren, kunnen wij een gouden toekomst zien. Wat ons betreft heeft EBM dringend nood aan een shot vers, eigenwijs bloed. De band heeft echter niet veel te winnen bij ons amateuristisch gebral: hun fanbase situeert zich volgens Spotify hoofdzakelijk in Los Angeles, Warschau en São Paulo, en ze maken aldus een mooie tour door de States. Vanuit Brussel de wereld veroveren, dan mag je wat ons betreft België prima overslaan. Respect!

Op 1 juni stelt Ultra Sunn ‘US’ voor in Botanique (tickets & info).