De terugkeer van Fidlar katapulteert je onmiddellijk terug naar die ene vrijdagavond waarop je een ongekend aantal hersencellen had weggedronken, al klinken de punkrockers uit LA op ‘Almost free’ een pak minder roestig dan toen.

Dat Fidlar een flinke dosis schreeuwerige, met garage en grunge doordrenkte gitaarriedels uit z’n mouw kan schudden is al lang geen geheim meer, maar de grens tussen kunst en kitsch is dan ook nooit veraf bij de vaandeldragers van de bierpunk. ‘Get off my rock’ trapt de plaat af en is meteen een schoolvoorbeeld van een ongecontroleerde potpourri waar je liever ver van verwijderd blijft. Ergens tussen Limp Bizkit en country durven balanceren is één ding, ermee wegkomen nog iets anders.

Dan toch liever het glimmende gelaat van ‘Can’t you see’, dat moeiteloos tegen hedendaagse glam en garagepop aanschuurt. Smaakvol gitaarwerk, pompeuze baslijnen, piano en een falsetto die recht uit de eighties is geplukt: graag méér van dat. Ook titeltrack ‘Almost free’ voorziet de plaat van een groove van jewelste zonder opdringerig te zijn. Geen vocals weliswaar, maar met blazers en Hendrix-achtige solo’s. Dat compenseert meer dan voldoende.

Wie aan zijn trekken wil komen met een portie vintage Fidlar, zoekt best gewoon op titel. ‘Alcohol’ luistert even rustig weg als je glas gerstenat zich laat opdrinken. Geen stijlbreuk, maar daar zijn zowel wij als de vaandeldragers van de bierpunk niet rouwig om. Toch kan de band die consistentie niet aanhouden. ‘Too real’ probeert buiten de lijntjes te kleuren, maar gaat uiteindelijk nergens heen, en ook ‘Kick’ is in hetzelfde bedje ziek. Wederom een ander muzikaal gezicht, maar een lijn trekken tussen al dat zwalpend geweld is niet vanzelfsprekend. Met de platte poppunk van ‘Thought. Mouth.’ bereikt de band een ongekend dieptepunt.

Het totale plaatje van ‘Almost free’ is net daarom niet snedig genoeg om een volledige plaat te overtuigen. Fidlar kiest voor een potpourri aan stijlen waardoor de groep met de hakken over de sloot kruipt. Laat het een les zijn: de schoenmaker die bij zijn leest blijft is zo slecht nog niet.