“Uit het oog, uit het hart” is een uitdrukking die niet meteen geldt voor een band die een vijftal jaar geleden tot een van de meest beloftevolle Belgische acts behoorde. Succesvolle deelnames aan Humo’s Rock Rally en het goed onthaalde debuut ‘Heads of woe’ resulteerden in doortochten op onder meer Pukkelpop en brachten een hoop fans op de been. Sindsdien leek het bestaan van Geppetto & The Whales aan een zijden draadje te hangen; de walvissen doken in een diepe roes en de gewone dingen des levens waren prioritair. Hoewel werk en studies voor oponthoud zorgden, bleven frontmannen Kobe Dupont en Sander Sterkens naarstig werken aan een opvolger. Met ‘Passages’ is die er nu eindelijk.

Tijd brengt raad en als we hadden geweten dat tijd de oplossing was voor het zestal, hadden we hun rustig laten verder werken. Op ‘Passages’ baan je je een weg doorheen winterige taferelen waar voldoende ruimte wordt gemaakt voor bezinning. Die weg hebben ze zelf ettelijke malen afgelegd, want voor het opnameproces van ‘Passages’ trokken de Antwerpenaren tijdens putje winter naar Eau Claire, Wisconsin, waar al menig ander indiefolk-juweeltje het levenslicht zag. Verantwoordelijk daarvoor is vaak Brian Frederick Joseph die stadsgenoot Justin Vernon en zijn talloze nevenprojecten al hielp vormgeven, maar ook Sufjan Stevens en levende legende Paul Simon kwamen er reeds over de vloer. Joseph lijkt de onmisbare schakel te zijn geweest om Geppetto’s zeezoogdieren uit het slop te halen, want op ‘Passages’ klinkt het zestal sterker dan ooit.

‘Passages’ herbergt geen hapklare songs. We krijgen weldoordachte nummers die laag per laag hun geheimen prijs geven. ‘Faust’ opent rustig en sober, maar wordt prachtig ingekleurd door warme strijkers. Meer van dat krijgen we in ‘I know who you were’ waar harmonieuze gitaren perfect in balans de toon aangeven. Tijdens ‘Ruts’ krijgen we de kans om even onze benen los te schudden, wat een zeldzaamheid is op ‘Passages’. De sfeer blijft echter steeds gemoedelijk.

Het pronkstuk is ‘Tall leaves’, dat tegelijkertijd ook de vreemde eend is tussen alle dertien nummers. De haast constante maatwisselingen met daaroverheen bezwerende melodieën doen fel denken aan Grizzly Bear en hoort ongetwijfeld tot het beste wat Geppetto & The Whales ooit geschreven heeft. Op het einde puurt de band er nog een weergaloos progrock-momentje uit.

‘Passages’ heeft zoals zijn voorganger vooral de beladen melancholische toets onthouden. Zelfreflectie en beschouwingen zijn gewoonweg onlosmakelijk verbonden aan de heren. Dat valt, naast de inhoud van de teksten, te horen in de vele instrumentale stukken op bijvoorbeeld ‘Rites of passage’ en ‘How we got here’, maar nog meer tijdens intermezzo’s ‘Man from Porlock’ en ‘At little bay’.

Het mag dan wel enkele jaren geduurd hebben, maar als het dit resultaat oplevert vergeven wij het onze landgenoten met plezier. Of ze nog eens kunnen wegkomen met ons zo lang aan de wachtlijn te houden, is een vraag naast de kwestie. ‘Passages’ voelt als een wedergeboorte en het lijkt alsof het zestal nog veel meer moois in (ge)petto heeft.

Geppetto & The Whales speelt op 20.02 in Het Depot, op 23.02 in de Roma en op 5.03 in de Vooruit.