In 2010 wist de mathrockband Daughters een culthit te scoren met hun titelloze derde album, om daarna bijna volledig van het toneel te verdwijnen. Doorheen de jaren beweerden de bandleden af en toe wel dat ze met een nieuw album bezig waren, maar veel concrete details kregen we niet te horen. Nu, acht jaar later, is Daughters dan toch eindelijk teruggekeerd met hun nieuwe plaat ‘You won’t get what you want’, en de band heeft de lange wachttijd duidelijk goed besteed. Met hun nieuwe worp is de groep er namelijk in geslaagd om hun indrukwekkendste werk tot nu toe uit te brengen.

Het geheel wordt nog relatief rustig op gang getrapt. Openingstrack ‘City song’ is een traag nummer dat met behulp van onderhuidse spanning je langzaam introduceert in de duistere wereld van Daughters. Naar het einde toe kent het nummer wel al een van de lawaaierige uitbarstingen die als een rode draad doorheen het album lopen. Daarna wordt op ‘Long road no turns’ de gaspedaal volledig ingedrukt en laat de groep zijn ware gelaat zien. Krijsende gitaren, nerveuze keyboardtoetsen en de theatrale vocals van frontman Alexis Marshall worden samengegooid om tot een intens geheel te komen. Doorheen de rest van het album wordt er op gelijkaardige wijze slim afgewisseld tussen snelle en trage nummers. Hierdoor krijgt het album nooit de kans om eentonig te worden, ook al worden de meeste nummers wel met dezelfde middelen geschreven.

Daughters wordt qua genre vaak in het mathcorehoekje geschoven, maar eigenlijk is het op ritmisch vlak allemaal vrij straightforward. De intensiteit van de muziek komt niet van de songstructuren maar leunt puur op de sound op zich. De groep heeft een manier gevonden om conventionele melodieën bijna volledig achterwege te laten en met behulp van dissonantie alle punten te scoren op vlak van energie. Als we het ergens mee moeten vergelijken, klinkt het wat als Girl Band op anabolen. De enige uitzondering is ‘Satan in the wait’, waarop we wel melodische toetsen te horen krijgen die in vergelijking met de rest van het album bijna lieflijk klinken. Naar het einde toe kent het nummer zelfs een opbouw die niet mis zou staan op de recentere platen van Swans. Het is een welkome rustpauze waarop je je even in het oog van de storm bevindt en adem kan happen om daarna weer kopje onder te gaan in de chaos van het furieuze ‘Inflammable man’.

Het prijsbeest is echter ‘The reason why they hate me’. Op dit nummer slaagt de groep erin om hun typische dissonante klanken te verwerken in een riff die toch aanstekelijk klinkt. De band slaagt erin om te klinken als nagels op een krijtbord en ons er toch met volle teugen te doen van genieten. Voeg daar de gepassioneerde zanglijnen van Marshall aan toe en je hebt een van de meest indrukwekkende nummers van het jaar.

Met ‘You won’t get what you want’ keert Daughters sterker dan ooit terug. We hebben er acht jaar op moeten wachten, maar het resultaat is een van de beste noiserockplaten van de laatste jaren. De band sluit geen enkel compromis en dompelt je ruim drie kwartier onder in zijn overweldigende geluidsmuur, een uitputtende luisterbeurt die we na afloop toch onmiddellijk opnieuw willen beleven.

Mensen die benieuwd zijn hoe dit nieuwe album live klinkt, kunnen Daughters op 11 april aan het werk zien in de Botanique. Tickets en info vind je hier.