Aan pop met een mistig randje is er de laatste jaren geen gebrek. Scandinavië is hofleverancier en aan de overkant van de oceaan pakken onder andere Austra en Zola Jesus het aan met een licht bombastische en gothische elegantie. Wie zijn mistlichten liever gereflecteerd ziet in neon vindt dan weer zijn gading bij de stal van Italians Do It Better. Om nog maar te zwijgen van Oscar and The Wolf die zowat heel België tot zijn roedel mag rekenen.
Dat het Deense duo Darkness Falls haar vleugels wil spreiden in dit drukbevolkte nest is dus best ambitieus. De dames zijn echter niet aan hun proefstuk toe. Eén van hen, Josephine Philip, verleende haar stem aan Trentemøllers single ‘Even though you’re with another girl’, waarna hij ook de producersrol op zich nam voor hun debuut uit 2011, ‘Alive in us’. Nu doen ze het zonder hem, maar de voetafdruk die de Deense prins der duisternis naliet is er één van een olifant: het ijle gezang, de slome beat uit ‘Hazy’, de vertraagde country twang uit ‘Liar’s kiss’ en ‘Dance and cry’, …
Eén probleem: Trentemøller op zijn best gaat in je koude kleren zitten. Darkness Falls laten je net volledig koud. ‘Pop noir’ noemen ze hun lichtere aanpak, maar net daar wringt het schoentje. Wanneer de pop nooit popt, zit je met een flop. De singles ‘Dance and cry’, ‘Hazy’ en ‘The answer’ zijn nog een fijn tussendoortje te noemen, maar daar tegenover krijg je ‘Night games’, een flauw afkooksel van de ‘Italians Do It Better’-band Desire, en een handvol nummers die nu al de vergetelheid in zijn gesukkeld.
‘Pop noir’ zou een amalgaam moeten zijn, maar klinkt in de handen van Josephine Philip en Ina Landgreen eerder als een dilemma. Twijfelend tussen beklemmend en aangrijpend bevindt zich een plaatje dat even richtingloos klinkt als een gammel bootje op het traject Tripoli-Lampedusa. Dan ga je zinken. Darkness falls, doet er iemand het licht aan?
Album verdeeld door N.E.W.S.
