Ondanks de profetische/pessimistische titel hoef je geen ideologische stellingnames of politieke slogans te verwachten op dit donkere, onheilspellende album. ‘No Future’ is veeleer een existentiële aanklacht tegen een onzichtbare en ongedefinieerde vijand.

Op de zeer genietbare opener ‘Sequence 1’ sijpelt er nog wat licht binnen (we dachten bij de intro spontaan aan ‘Selected ambient works 1’ van Aphex Twin). Vanaf pakweg ‘Secret window’ wordt de sfeer een pak grimmiger. Ook de daaropvolgende tracks ontpoppen zich tot een soort dansbare post-industriële grootstadsblues. Leegstaande pakhuizen, verlepte torenflats, nachtelijke autoritten, kraakpanden en verlaten industrieterreinen doemen allemaal op in onze verbeelding. De naam Burial valt snel bij dat soort associaties, al is Moiré zeker geen doorslagje van die grootmeester.

‘No Future’ laat ons achter met gemengde gevoelens. De drammerige toon werkt hier en daar behoorlijk op de zenuwen. De op jungle en drum ‘n’ bass geënte zangpartijen op ‘ Lost you’ en ‘Bootleg’ kunnen eveneens matig bekoren. Bovendien wordt er iets te vaak uit hetzelfde vaatje getapt waardoor nummers als ‘Jupiter’ en ‘Opium’ door hun kaalheid al snel langdradig aanvoelen. Er is bovendien sprake van overdaad; liever acht beresterke en gevarieerde tracks dan een overdaad aan uitgerokken opvulling.

Op zijn betere momenten geeft Moiré duidelijk blijk van visie, talent en vernuft. Zo klopt op ‘Casual’ elk spaarzaam geluidje. Z’n kenmerkende 80’s ritmebox en bijhorende acid-sound zijn best genietbaar. Ook ‘Secret window’ kunnen we best pruimen; een knappe baslijn, een sfeertje dat balanceert tussen dance en industrial – denk Factory Floor of Chris and Cosey). Dankzij enkele ferme uitschieters blijft ‘No future’ alsnog overeind.

Album verdeeld door Ghostly International.