De vorige albums van Danny Brown stonden vooral in het teken van het blootleggen van diens turbulente psychische en gevoelswereld. Op het fantastische ‘XXX’ had hij het over z’n verslaving- en depressieproblematiek (“And it’s the downward spiral, got me suicidal/ But too scared to do it so these pills will be the rifle”) en ten tijde van z’n experimentele, vorige worp ‘Atrocity exhibition’ leek het allerminst beter te gaan met de Amerikaan. Een hoogtepunt in z’n discografie was het absoluut, maar tegelijk maakten we ons zorgen. Danny zelf leek hierop ook meer en meer problemen te krijgen met het exhibitionistische karakter van zijn muziek, iets wat hij extra uitsmeerde in de clip van het tegelijk schrijnend en grappige ‘Aint it funny’. De schreeuw om hulp die Brown in zijn muziek stak, werd ofwel niet gehoord, ofwel als louter entertainment geïnterpreteerd.
We zijn ondertussen drie jaar later en het lijkt veel beter te gaan met Brown. Hij vulde eindelijk dat gat in z’n gebit op en verloor, letterlijk en figuurlijk, de wilde haren en bijhorende miserie. ‘uknowhatimsayin¿’ is zijn eerste album dat niet over onze ziel schuurt, noch ons met een exhibitionistisch schuldgevoel achterlaat. Naast de merkelijk lichtzinnigere teksten die Brown in z’n typische Donald Duck-stijl rapt, heeft ook de productie van Q-Tip hier veel mee te maken. Bij verschillende beats vragen we ons nog steeds af hoe Brown erin slaagt om er een ritmisch passende verse over te rappen (de heerlijke, aan ‘XXX’ denkende flow op ‘Belly and the beast’!), al grooven de beats toch meer dan op andere albums van de uit Detroit afkomstige rapper. Beste voorbeeld: het door Run The Jewels geassisteerde ‘3 Tearz’.
Danny Brown noemde dit een poging tot een stand-up comedyalbum. Nu de drugs en depressie achter de rug zijn, staat humor inderdaad meer dan ooit centraal in z’n raps. Naast verwijzingen naar stand-uphelden (Dave Couloir op ‘Dirty laundry’) stopt Danny in z’n lyrics ook veel comedy, via typisch vunzige maar hilarische oneliners (“Got a foursome with four fours and I called it a twelve”). Ook qua productie hebben we niet te klagen; van de jazzy psychedelica op opener ‘Change up’, tot de aan Kanye denkende sample op ‘Best life’, over de verfijnde chaotiek met bijdrage van JPEGMAFIA op ‘Negro spiritual’: het team van Q-Tip vult zijn rol fantastisch in.
Desondanks laat ‘uknowhatimsayin¿’ een minder verpletterende en urgente indruk achter dan zijn voorgangers. Het is meer fun and games dan experimenteel epos ‘Atrocity exhbition’ en minder hongerig dan ‘XXX’. Tegelijk is het een kunde om die fun in een mooie verpakking te steken, en dat is een kunde die de muziek van Brown evenzeer goed af gaat. Wat zijn we blij dat Danny zich na jaren eindelijk van z’n problemen lijkt losgescheurd te hebben.
