Damien Jurado blijft verder zijn weg zoeken in het mijnenveld van het leven met zijn derde album in evenveel jaren. Na het hallucinogene drieluik over een religieuze sekte ‘Maraqopa’, ‘Brothers and sisters of the eternal son’ en ‘Visions of us on the land’ is Jurado de laatste jaren naar een wat meer ingetogen folk sound geëvolueerd.

Op ‘What’s new, tomboy?’ zet hij die trend verder door zijn stem een prominente plaats in de geluidsmix te geven. Waar die stem vroeger in echo en reverb gedrenkt was kiest Jurado nu voor een sobere aanpak. Zo lijkt het alsof hij op anderhalve meter afstand deze nummers in je eigen huiskamer zingt. Buiten “het leven” op zich heeft dit album geen groot overkoepeld concept waarbinnen de nummers zich afspelen. Net als de dagelijkse realiteit is dit een toevallige samenkomst van nummers die over uiteenlopende onderwerpen gaan.

Zo zingt hij op de voorlaatste song ‘End of the road’ over de liefde die hij bij zijn nieuwe vriendin gevonden heeft. “I spent a lifetime looking for you/ patiently waiting to fall into view/ and now that I’ve found you my running is over/ I have made it to the end of the road.” De ingehouden drum en gitaar wisselen in het refrein af met aanzwellende synths en piano om het geheel iets van een melancholische wals mee te geven. In ‘Ochoa’ komen de leegtes in de muziek goed naar voren. De zacht tokkelende gitaar wordt gedragen door een eenvoudige baslijn waarover een orgel dan weer af en aanspoelt. De song is een muzikale uitvaart voor de goede vriend en producer van Jurado, Richard ‘Swift’ Ochoa die in 2018 overleed. “Sun moon flower/ I’d walk you to forever/ and where you go/ far from me, but not for long.”

‘Alice Hyatt’ maakt duidelijk dat je geen ingewikkelde ritmes of solo’s nodig hebt om een prachtige song te maken. De breekbare stem van Jurado glijdt over de zacht tikkende drum en tokkelende gitaar om een droeve melodie te weven die je verweesd achterlaat. “I’m reaching for a kiss/ she walked me to my side of the car/ It’s not that I want you to leave/ Sometimes it’s so hard to be seen.” Die aanpak werkt echter niet overal even goed. Zo hebben ‘Sandra’, ‘Arthur aware’ en ‘When you were few’ niet echt extra muzikale dimensies toe te voegen en doet Jurado wat hij al eerder deed maar dan minder interessant.

Het intieme ‘Fool Maria’ geeft ons enkele van de beste lyrics die op het album te vinden zijn. Qua instrumentatie had er misschien wat extra bij gekund om het nummer meer gelaagdheid mee te geven maar zolang Jurado zo’n teksten aflevert is hem weinig kwalijk te nemen. “We are fiction as it’s written/ the bleeding ink on paper/ quiet as an aeroplane/ before it hits the mountain.” Niet elke song op ‘What’s new, tomboy?’ staat op hetzelfde niveau, maar als Jurado doel treft laat hij je wel lichtjes bloedend achter. En dat is bij deze songsmid nog steeds het geval bij het merendeel van de nummers.