Hij deed het met punk (Oversized), hij deed het solo (The Nursery Rhyme) en sinds een aantal jaar doet hij het met psychedelische barokpop (DadaWaves): Leuvenaar Jasper Stockmans is geen beginneling in de Belgische muziekwereld. Het uitbrengen van DadaWaves’ eerste album ging nochtans niet zonder slag of stoot; verschillende platenlabels hadden aanvankelijk interesse, om dan toch af te haken uit angst voor te weinig airplay. “Mietjes”, dachten Jasper en co, “wij treden toch op, we brengen de plaat in eigen beheer uit en zwieren ook een single mét zelfgemaakte videoclip online”. Die aanpak werkte, want voor ze het wisten hing Starman Records aan de lijn, mochten ze het voorprogramma van Echo And The Bunnymen verzorgen en volgde ook die airplay vanzelf.

Voor nieuwe langspeler ‘Intelligent life’ begint het muzikale leven dus iets zekerder, en daarop blijkt dat ook DadaWaves’ geluid een zekerheid blijft: toegankelijke barokpop met een psychedelisch randje die qua vrolijkheid contrasteert met absurdistische, satirische en tegelijkertijd zwaarmoedige teksten. Dat contrast resulteert in meerlagige, bont melodische nummers die zich zonder moeite een weg naar je trommelvlies banen. ‘Tears and dollar signs’ is met zijn prominente bas-synths een uitstekende single, ‘Intelligent life’ dendert aangenaam voorbij in drie versnellingen en ‘The dangling mankind’ knipoogt met een catchy refrein en frisse strijkers naar jaren 60-helden The Zombies en Brian Wilson.

Al die rijke arrangementen, meerstemmigheid en strijkers zorgen er wel voor dat ‘Intelligent life’ in het midden een hoog musicalgehalte krijgt, iets wat versterkt wordt door de meeuwen en spelende kinderen die als achtergrondgeluid in sommige nummers opduiken. Of dat musicalgevoel een voordeel dan wel een nadeel is, hangt af van je voorliefde voor mensen die hun gedachten graag al zingend en theatraal verkondigen. Vooral ‘All the people’s faces‘ is exemplarisch, maar tevens ‘Under the radar’ en ‘Reverie of the damage undone’ zouden niet misstaan in eender welke musicalproductie. Die laatstgenoemde ballad is overigens een aangename afwisseling van tristesse tussen al het vrolijk popgeweld, al heb je niet veel fantasie nodig om je voor te stellen hoe iemand het nummer – met een volgspot, inclusief kostuum – op het podium van de stadsschouwburg staat mee te kwelen.

De musicalkwestie terzijde overtuigen niet alle nummers evenzeer. Opener ‘Perpetual motions’ en ‘The big leap’ zijn op zich niet verkeerd, maar glijden even snel uit het geheugen als ze erin gingen. ‘Fire in her eyes’ en ‘Story of life unravelling’ zijn popsongs van dertien in een dozijn die door het voorspelbare refrein iets te snel vervelen. Het meest jammere aspect van ‘Intelligent life’ – en DadaWaves in het geheel – is echter Stockmans’ stem. Slecht is die niet, al is goed ook een brug te ver. Het is vooral een doodgewone stem, zonder scherp randje, zonder al te veel expressie, zonder fragiliteit. Niet slecht voor de betere doucheperformances en op karaoke-avonden krijgt hij vast – en terecht, toonvast zingen kan ie wel – veel applaus, maar om een band te dragen mist zijn stem net dat tikkeltje extra. Al doet violiste en toetseniste Beatrijs De Klerck doet met haar backings nog zo haar best, een iets betere zanger zou DadaWaves waarschijnlijk naar hogere niveaus tillen.

Stockmans’ vakmanschap ligt eerder bij het songschrijven dan het zingen. Op ‘Intelligent life’ zet hij zijn beste beentje voor om de barokpopnummers te voorzien van genoeg, al dan niet psychedelische, details om het interessant te houden. Slagen doet hij daarin met wisselend succes. “Because after all, we’re all gonna die” zingt hij vrolijk in de afsluiter met de toepasselijke titel ‘All gonna die’, dat verrast met een leuke filmische – of musicalachtige? – outro. Een stelling die we moeilijk kunnen ontkennen, al sterven wij toch liever met een iets spannendere soundtrack dan deze.

DadaWaves stelt op 9 maart ‘Intelligent life’ voor op een gratis show in het café van Het Depot te Leuven (info & tickets).