Jonathan Lyndale Kirk zou geen onbekende meer mogen zijn. Misschien ken je hem van zijn iconische ‘bopdance’, zijn typische hagelwitte glimlach, het feit dat hij vorig jaar als DaBaby twee vrij goeie albums uitbracht of omdat hij de kampioen qua features was in 2019. Alomtegenwoordig dus. Blijkbaar heeft DaBaby evenmin een zittend gat, want nog voor 2020 halfweg is, is hij hier alweer. ‘Blame it on baby’ heet zijn nieuw album en nu is het aan de rapper uit Charlotte, North Carolina, om te bewijzen dat hij meer is dan een eenjaarsvlieg.

Opener ‘Can’t stop is alleszins niets nieuws onder de zon. DaBaby heeft er een gewoonte van gemaakt om op zijn albums met de deur in huis te vallen en dat is hier niet anders. Die typische flow van hem is hier weer aanwezig en meteen haalt hij enkele thema’s aan die de rest van het album zullen blijven beheersen: familie, de hoogte- en dieptepunten van de roem en zijn moeilijke relatie met opdringerige fans en de wet. Na een incident eerder dit jaar waarbij DaBaby een vrouw die een foto wou sloeg, toont hij zich hier maar matig schuldbewust, net als over zijn andere confrontaties met de arm der wet.

Dat het niet het voornaamste ventje van de klas is, is jammer. Jammerlijker is echter dat zijn derde album vooral een matige hap geworden is. Alle mopjes ten spijt dat DaBaby slechts één flow heeft (en dus al zijn nummers van die eerste twee albums op elkaar lijken), is dit een matig allegaartje. Wat hem zo goed maakte verleden jaar; zijn vuur, die agressieve raps en die aanstekelijke partyvibe, is hier grotendeels weg. Het is te zeggen, het voelt eerder aan als een lightversie van wat we gewoon waren.

Wat wel in zijn voordeel spreekt: hij probeert van tijd tot tijd wel eens een andere flow uit. Met gemengde resultaten. Het in autotune gedrenkte ‘Sad shit’ is een misbaksel van jewelste en dat lijkt hij zelf ook te vinden, gezien hij halverwege “fuck it” schreeuwt en overschakelt op zijn raps. ‘Pick up’, zijn nieuwe samenwerking met Quavo tipt nog in geen honderd jaar aan hun vorige collab ‘Baby sitter’. Zelfs de aanwezigheid van London On Da Track en A Boogie With A Hoodie weten een stinker als ‘Drop’ niet te redden. En dan moet het al een serieus zwak gedoe zijn.

Aan de andere kant zijn er positieve noten te vinden. ‘Nasty’, met Ashanti en Megan Thee Stallion voelt dan wel meer aan als een nummer van de laatstgenoemde dan als eentje van DaBaby, een slapper is het wel. ‘Blame it on baby is’ is nog zo’n hoogtepuntje en ditmaal is de glansrol helemaal weggelegd voor onze held. Want rappen, dat kan hij nog altijd als de beste – zolang hij geëngageerd is. Verder vallen nog de Roddy Ricch-feature op ‘Rockstar’ in de smaak en levert Wheezy een karakteristieke, fijne beat af op ‘Talk about it’.

Er valt dus wel het een en ander te rapen op ‘Blame it on baby’. Over het algemeen is dit echter ietwat een ontgoocheling. DaBaby, ere wie ere toekomst, experimenteert met zijn flow zoals we gehoopt hadden. Niemand wil een one trick pony die nooit meer weer te verrassen. Helaas gaat zijn experiment hier te vaak ten onder aan saaiheid. De opwindende vibe van een jaar geleden lijkt een verre herinnering. DaBaby claimde onlangs net zoals J. Cole een ‘conscious rapalbum’ te kunnen maken. Om echter zijn voet écht naast zijn mede North Carolina inwoner te zetten, zal er nog veel water naar de zee moeten vloeien. Wie echter gewoon op zoek is naar een hapklare brok voor een livingfeestje met bijhorend artwork voor de eenzame vrijdagavond, is hier aan het goeie adres.