Dat Daan Stuyven een man is van vele gedaanten hoeven we je niet te vertellen. Live kan hij uit de hoek komen als dance-icoon terwijl de stevige bassen van ‘Swedish Designer Drugs’ over het festivalplein schallen, waarna hij het publiek kan inpakken met een rustig nummer.
Na ‘Manhay’, zijn vorige plaat met echt nieuw werk, volgde ‘Simple’: hiervoor verwerkte hij oudere liedjes tot akoestische versies, waarbij hij kon rekenen op de hulp van Isolde Lasoen en Jean-François Assy. Na een reeks optredens van Daan Trio en Daan Quintet leek het hoog tijd om wat nieuwe muziek op de wereld los te laten, na een lange tijd van componeer- en studiowerk verscheen ‘Le Franc Belge’.
De cd opent met het fijne pianogerinkel dat ‘Mes Etats Unis’ ondersteunt. Je leest het goed, een Franse song. Zoals de titel van de plaat al doet vermoeden wordt deze taal ten volle benut. Daan zou zichzelf niet zijn mocht hij hier niets mee doen. De Belg werpt de Fransen tongue-in-cheekgewijs toe dat zijn leeftijd ‘Trente-Treize ans’ is. ‘La Vrai Decandence’ zou zo van een echte Franse chansonnier kunnen zijn. Er wordt bijzonder dicht en hevig bij de micro gezongen, het nummer begint met gitaargetokkel, zwelt verder aan en eindigt met een gehijg waarvan je zou zweren dat het van vlak achter je komt.
De vooruitgestuurde single ‘Everglades’ heeft dan weer een heel ander karakter, maar is daarom zeker niet misplaatst op de plaat. Het valt ons op hoeveel verschil er blijkt te zijn wanneer de zanger zijn vertrouwde zangtaal opneemt. De oude Fransman ruimt even plaats voor de Engelse gentleman, die zich voor deze gelegenheid laat begeleiden door de hoge gezangen van Isolde Lasoen.
Onze topfavoriet blijkt ‘La Crise’ te zijn, een nummer dat gaat over de verschillende crisissituaties die je in het leven kan tegenkomen. Toch een mooie, satirische verwijzing naar het heden, wanneer Daans Griekse bassist zorgt voor traditionele ondersteuning met de bouzouki. Het geheel swingt heerlijk, dat moet gezegd worden.
Dat het de bedoeling is de harten van onze zuiderburen te veroveren is vrij duidelijk. De chanson overwint duidelijk op deze plaat. Mensen die een hekel hebben aan Jacques Dutronc of Serge Gainsbourg moeten wellicht even slikken wanneer ze ‘Melodies Paroles’ en ‘Ma Vendeuse’ horen. Toegegeven: wij waren ook niet direct overtuigd. ‘Parfaits Mensonges’ is er ook voor ons net dat beetje teveel aan.
Dit werk wordt gekenmerkt door een orkestraal karakter: blazers, strijkers, vleugelpiano’s mogen allemaal meedoen aan het eerste feestje waar Daan de synthesizer bant. In ‘The Gates’ horen we een verwijzing naar vorig werk, maar het lijkt niet zo te passen in het geheel. De franke Belg doet hier een stevige zet naar het zuiden, maar tracht bijgevolg zijn oude bekenden niet te verliezen.
Daan live zien kan vanavond in Brussel (Botanique, info & tickets), op 9 mei in Sint-Niklaas (De Casino, info & tickets) en op 11 mei in Brugge (Cactus, info & tickets).
Verdeeld door PIAS