Het Belgische Customs zet met ‘Harlequins of Love’ een meer verfijnd broertje op de wereld voor ‘Enter the Characters’ uit 2009. Album nummer twee werd gemastered in de legendarische Abbey Road Studio, misschien vandaar de verwijzing naar ‘Let It Be’ van The Beatles in ‘Insanity’s Famous Last Words’ (When I find myself / In times of trouble / Mother Mary comes to me / But her words of wisdom / I don’t need).

Verder lijken de teksten van zanger Kristof Uittebroek bij momenten gestolen uit een dichtbundel van een Engelse dichter. Zoals in Harlequins (They’re no hallucinations, those harlequins of love / They feed on hesitations and fit me like a glove). Zo’n poëzie wordt afgewisseld met hilariteit, zoals in ‘Toupee’: ‘I tried to draw a moustache on the face of Mona Lisa / I like to think she can be improved’ en ‘It looks like hair but you can tell it’s a toupee’.

Hebben The Smiths niet datzelfde deuntje? Lijkt die intro van ‘Velvet Love’ niet een beetje op ‘Shoot the Runner’ van Kasabian? En deze lijkt wel The Cure. Of bedoel ik Editors? Het album wordt overspoeld door een tsunami van invloeden. Spijtig want ‘Insanity’s Last Words’, ‘Harlequins’ en ‘Minuet for a Gentleman’ zijn prachtnummers maar verliezen hun kracht tussen al die, bij gebrek aan een beter woord, flutsongs die al snel in de achtergrond verdwijnen.

Met meer variatie zou je ‘Harlequins’ sneller een tweede keer opzetten. Customs heeft niet de internationale allure van jonge bandjes als Balthazar of School is Cool. Wat niet betekent dat de groep geen plekje verdient in de Belgische en Nederlandse platenkasten.

Customs live zien kan de komende weken meer dan 10 keer in België én Nederland. Check de website van de band voor precieze data en plaatsen.

Album verdeeld door EMI