We houden er wel van, bands met een sterke éénlettergreepnaam en dito albumtitel. De ex-lovebirds van het duo Cults, dat twee jaar geleden aangenaam verraste met hun zelfgetitelde worp, reflecteren dat ook in hun muziek met to the point jaren 60 meisjesgroepenpop-melodieën en een strakke, hedendaagse productie. Bovendien borrelt het duo over van songwritingskills. Bij de eerste beluistering van nummer twee zou je het misschien niet denken, maar enkele luisterbeurten later tappen we al lustig mee met de voeten en durven we al flarden tekst meezingen.
Het wordt snel duidelijk dat deze tweede plaat niet moet onderdoen qua kwaliteit en hitgevoelig materiaal. De melodieën zijn nog steeds even sterk en die meisjesstem van Madeline Follin kan ook niks verkeerd doen. Een vooruitgang zal je echter goed moeten zoeken. Als de songs eenmaal goed ingeluisterd zijn, kan je ze in shuffle-mode niet meer onderscheiden van de ‘Cults’-nummers. De band heeft gewoon een uitstekend vervolg gebreid aan wat ze al goed deden. Thematisch is er wel een lichte verandering. De break-up van de twee is te ontdekken in de teksten, hoewel ze as always in dat vrolijke doch melancholische jasje worden gegoten.
De alternatieve hard to hate pop van Cults veroverde met die eerste plaat al een plekje in vele indieharten en met deze tweede slagen ze erin dat nog wat dieper te nestelen. Aan een formule die werkt, hoef je niet te sleutelen.
Cults speelt voorlopig geen optredens in de buurt.
Album verdeeld door Sony Music
