De drie opgefokte Britten van Crushed Beaks blaken van zelfvertrouwen en willen, net zoals een niet meer bij te houden reeks voorgangers, de pop van de jaren 70 een stevige knal noise toedienen. Achter die stoommachine zitten zanger-gitarist Matthew Poile, Alex Morris op de drums en bassist Scott Bowley. Hun debuut heet ‘Scatter;’ niet meteen een titel waarbij je een hongergevoel krijgt, net als bij de weinig doordachte songtitels. Wat een geluk dan dat hun creativiteit zich wel doordacht en oprecht voordoet. Wat je verder dient te weten is dat hun muziek en videoclips zijn geïnspireerd door de goedkope horrorfilms van Dario Argento.
Openingsnummer ‘April’ is alvast het toonbeeld van agressie: grootheidswaanzin en verwarde pop swingen en beuken er je trommelvliezen de verdoemenis bij in. Chaos en verderf hebben zelden zo zalig aangevoeld. Zo gaan ook de overvloed aan gitaarriffs er als de lekkerste shots in. Het gebluf met de typische Madchester-sound kan je haten of aanbidden, net als de sprankels gitaarfuzz, geleend van Jesus & Mary Chain. Bij ons staat ze in ieder geval stevig in het hoofd gebrand, in tegenstelling tot de eenvoudige drumpartijen die de ziel van het album niet hebben overgenomen. ‘Overgrown’ gaat met de meeste adelbrieven lopen, niet omdat het zo’n origineel of vernieuwend nummer is, maar omdat de song amper geloofwaardigheid mist. De energie en intensiteit zijn amper te ontmijnen.
In ‘Choices’ en ‘Feelers’ wordt de kaart van brave shoegaze gekozen. Daarenboven ligt de nadruk op de onweerstaanbare aantrekkingskracht van Poiles stemgeluid. Crushed Beaks heeft met zijn frontman het ingrediënt om zowel gevoelige meerwaardezoekers als een grote meute meiden te lokken. Niet alleen is zijn energiek timbre uiterst fascinerend, hij gebruikt zijn sexy lichaam ook geregeld om menig catwalk af te showen.
Het is zonde dat de creativiteit in één lade blijft steken. Zo sterk als de eerste albumhelft zich ook voordoet, zo sterk blijkt het vervolg uit te blinken in verveling. Waarom toch steeds doorgaan op diezelfde galm, hetzelfde ritme en dezelfde cadans? Zo moeilijk kan het toch niet zijn om die jeugdige tegendraadsheid door te trekken tot het einde? Alles bij elkaar is ‘Scatter’ dus een genietbaar debuut met een handvol uitschieters, of het ook echt tot de grote doorbraak zal leiden is een dubbeltje op zijn kant.
Album verdeeld door N.E.W.S.
