Cross Record was het geesteskind van Emily Cross en Dan Duszynski. Jammer genoeg is dat verleden tijd, want ook dit koppel onderging het lot van de tijdsgeest en scheidde van elkaar. Cross ruilde Chicago in voor Mexico en knutselde solo een opvolger voor ‘Wabi-sabi’ in elkaar, ‘Ba da bing’ genaamd.

Cross’ stem kan je ook kennen van Loma, het project dat ze vorig jaar samen met Jonathan Meiburg van Shearwater startte. Net als bij Loma is haar stem het sterkste wapen van Cross Record. Tegelijk warm en weemoedig sleept ze de luisteraar mee in haar mystieke wereld.

Erg verschillend is de muziek niet van wat Loma afgelopen jaar bracht. Traag, slepend en immer melancholisch laat Cross haar stem zweven temidden van elektronische geluiden, field recordings, lome bassen en spaarzame drumaanslagen. Kenmerkend is ‘Face smashed, drooling’: alle toegankelijkheid wordt uit de weg gegaan, maar in een donkere kamer op hoog volume werkt deze sleper als geen ander. Als achtergrondmuziek is dit gedoemd om als doodsaai bestempeld te worden. Dat zou een vergissing zijn.

Met het verdwijnen van een radioprogramma als Duyster is de kans onbestaande dat Cross Record enige airplay zal halen op een Vlaamse radio. Als er al een verschil is met Loma, is het dat Cross in haar soloproject helemaal geen toegevingen doet. De muziek is tamelijk hermetisch en eist opperste concentratie van de luisteraar, geen vanzelfsprekendheid in het huidige muzikale landschap. Maar wie het geeft krijgt er veel voor terug. ‘Y/o dragon’ dreint zeven minuten lang rond een afstandelijke, tegendraadse drumpartij maar is van het beste wat je dit jaar al gehoord zal hebben. In het afsluitende drietal horen we eigenlijk niet veel meer dan Cross’ stemgeluid, steevast op de voorgrond van nu eens enerverende en dan weer rustgevende synthgeluiden.

Emily Cross is tegenwoordig aan het werk als een ‘death doula’, een niet medisch geschoolde coach die mensen bij het levenseinde begeleidt. In die hoedanigheid geeft ze nu ook drie uur durende begrafenisceremonies, waarin ze de luisteraar ‘leert sterven voor het echte einde opduikt’. Cross is wellicht niet de vrolijkste op aarde, maar als het plaatjes als ‘Ba da bing’ oplevert mag ze de dood nog een tijdje blijven omarmen.