Hoe je het ook draait of keert: Crack Cloud is gedoemd de geschiedenisboeken in te gaan als “de band die in het afkickcentrum begon“. Zelfs met twee oerdegelijke albums onder de arm wordt het Canadese postpunk-collectief maar al te vaak aan hun begindagen herinnerd. Eens afkickcentrum, altijd afkickcentrum.

“You know my story, yeah, I’m just a fucking addict“, klonk hun repliek in single ‘Blue kite’. Dat schuimbekken is op zich niets nieuws voor de band. De rijkelijke strijkers die het nummer sierden daarentegen wél. Vermoedens van een koerswijziging worden op ‘Red mile’ ruimschoots bevestigd: Crack Cloud denkt niet langer in hoekig gitaargeweld, maar in arrangementen, toeters en bellen. Het waterig soulgitaartje in opener ‘Crack of life’ moet al snel plaats ruimen voor handclaps en gelaagde samenzang. Vlagen ingetogen piano zorgen voor de laatste penseelstreek. Crack Cloud bewijst dat ze de korte broek zijn ontgroeid, en hoé.

Ook op een nummer als ‘The medium’ speelt de groep maar al te graag zijn nieuwe troeven uit. Rochelende zang à la Joe Strummer afwisselen met een lijzige vrouwenstem? Moeiteloos. Een pianoballade aanlengen met synthesizers die uit de jaren ’80 zijn weggelopen? Idem. De band snauwt tegelijk naar betweters die bepalen wat nu juist “punk” is en wat niet: “The rejects came along in the name of punk rock / Borne from a nihilistic self-imposed schlock“. Ook de exploiterende muziekindustrie moet er aan geloven: “Who would’ve thought that the socially reclusive / Could be exploited for industry usage“. Touché.

Toch wijst Crack Cloud niet alleen naar anderen. Sterker nog, de introspectieve momenten in de tweede helft trekken ‘Blue mile’ naar een nog hoger niveau. ‘Epitaph’ is een ingetogen, maar rake klaagzang over de strijd met het witte blad. Stokoude parabels, tonnen poëzie, de ontembare drukte op sociale media… Kán de groep na duizenden jaren aan verhaalcultuur nog iets nieuws op tafel leggen? En hoe word je geacht dat te doen als je persoonlijke demonen continu om de hoek loeren? “What do I need to say / Why do I have to say it?“, vragen ze zich luidop af.

Emotioneel zwaartepunt ‘Ballad of Billy’ tekent voor de mooiste tekstflard: “Inside of Billy’s chest is a stolen heart of gold / And it’s painfully pounding against his heart, ribs and chord”. Crack Cloud begrijpt als geen ander dat de grootste pijnen die we meetorsen zich rond de hartstreek bevinden. Afsluiter ‘Lost on the red mile’ maakt de rekening op.”When I look a fossils / I feel so accomplished / Watch how I’ll join them/Will you be my apostle?“, klinkt het. Zolang iemand die kreet om herinnering beantwoordt, zijn de strubbelingen waarmee we te maken krijgen het allemaal waard.

Nikste afkickcentrum, vanaf nu is Crack Cloud “de band die ‘Red mile’ maakte“. Niet alleen het volgroeide klankenpalet imponeert. Ook de emotionele diepgang getuigt van volwassenwording. Vallen, opstaan, herbronnen en overwinnen: faut le faire.

Crack Cloud speelt 5 september in de Botanique. Info en tickets vind je hier.